Jeśli byłeś kiedykolwiek w Budapeszcie, z pewnością zafrapowała cię górująca nad miastem, stojąca na jednym z budańskich wzgórz potężna postać z krzyżem w dłoni. Węgrzy mówią na niego Szent Gellert, a po polsku nazywa się on św. Gerard. Kim był ów święty mąż?
Święty Gerard (Jerzy) Sagredo (977-1046) był wykształconym Wenecjaninem pochodzącym z bardzo zamożnej rodziny. Gdy miał zaledwie pięć lat, ciężko zachorował. Rodzice zawieźli go wówczas na wenecką wyspę św. Jerzego i w tamtejszym klasztorze benedyktynów modlili się gorąco o jego uzdrowienie. Po cudownym uzdrowieniu Jerzy został oddany do klasztoru. Przyjął wówczas imię Gerard. Studiował w Bolonii, a po powrocie został opatem weneckiej wspólnoty.
Gdy miał 38 lat, wyruszył do Ziemi Świętej, ale statek, którym płynął – cudem uniknąwszy zatopienia na skutek szalejącej burzy – wyrzucony został na brzeg Dalmacji. Za namową opata z Pannonhalmy Gerard udał się na Węgry do pierwszego chrześcijańskiego króla tego kraju – Stefana. Został nauczycielem jego syna Emeryka.
Siedem lat później zamieszkał w pustelni w górach Bakony i przebywał w niej przez kolejne siedem lat. W 1030 r. król powierzył mu nowo utworzone biskupstwo w Csanadzie. Jako biskup Gerard nawracał pogan, budował kościoły, seminaria i szerzył kult Matki Bożej. Prawdopodobnie to właśnie on przyczynił się do dokonanego przez króla Stefana zawierzenia Maryi Węgier i narodu węgierskiego (1038 r.).
Święty Gerard przewidział swoją męczeńską śmierć – zginął w czasie pogańskiej rebelii. Schwytany przez pogan, razem z powozem zepchnięty został w przepaść (według innych źródeł został ukamienowany i przebity włócznią). Według tradycji stało się to na miejscu, na którym obecnie stoi jego posąg.
Pan przyjął męczeńską ofiarę Gellerta i jego ludzi. Wkrótce na Węgrzech znów zapanowało chrześcijaństwo i w niespełna 37 lat po jego śmierci czcigodny biskup, jego przyjaciel król Stefan oraz wychowanek – królewicz Emeryk (Imre) – wyniesieni zostali do chwały ołtarzy.
hb
