Generalna zasada przedawnienia roszczeń z umów ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej uregulowana została w art. 819 § 3 kc. Zgodnie z jego treścią termin roszczeń poszkodowanego wobec zakładu ubezpieczeń o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przedawnia się z upływem okresu przewidzianego dla tego roszczenia w przepisach o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym (deliktem).
Tym samym art. 819 § 3 kc stanowi odesłanie do art. 442 § 1 kc, zgodnie z brzmieniem którego roszczenia z tytułu czynów niedozwolonych, przedawniają się po upływie trzech lat od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie zobowiązanej do jej naprawienia nie później jednak niż 10 lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę.
Jednakże mając na uwadze fakt, iż śmierć osoby na skutek czynu niedozwolonego w znacznej większości przypadków będzie kwalifikowana jako przestępstwo (zbrodnia lub występek), to zgodnie z treścią art. 442 § 2 kc roszczenie z takiej szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Dodatkowo, w przypadku śmierci najbliższego przedawnienie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem lat trzech od dnia, w którym pośrednio poszkodowany (najbliższy) dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.
W jeszcze korzystniejszej sytuacji są poszkodowane dzieci, ponieważ roszczenie osoby małoletniej o naprawienie szkody nie może się skończyć wcześniej niż z upływem lat dwóch od uzyskania przez nią pełnoletniości.
