Zaczepia cię na ulicy bezdomny i prosi, abyś kupił mu coś do jedzenia. Niestety, zapomniałeś portfela. Jesteś jednak popularnym naukowcem, mającym na koncie ciekawe publikacje. Czy w związku tym zaproponujesz mu w zamian za pomoc lekką pogawędkę na temat fizyki jądrowej, czy jednak wrócisz po pieniądze i kupisz jedzenie? Wiadomo, to drugie wyjście wymaga od ciebie trochę więcej trudu – chodzenia w tę i z powrotem, no ale jeśli chcesz naprawdę pomóc, to to robisz.
Podobny schemat pojawia się dosyć często w działaniach na rzecz ochrony nienarodzonych, a dokładniej w działaniach jego przeciwników, którzy dumnie nazywają się zwolennikami wyboru. Przepraszam, ale jaki to wybór w sytuacji, gdy kobieta w ciąży prosi takich ludzi o wsparcie, a ci dają jej jedno rozwiązanie: aborcję? Czasem w postaci tabletki wczesnoporonnej, a czasem w sfinansowaniu aborcji za granicą. Kiedy zaś kobieta odmawia i tłumaczy, że chce urodzić i potrzebuje wsparcia materialnego na dłuższą metę, to nagle osoby pro-choice nie mają nic do zaoferowania. Teraz pytanie: Nie mają, czy nie chcą, bo wiązałoby się to, w ich mniemaniu, z odrzuceniem osobistego podejścia do wartości życia, a przede wszystkim z wysiłkiem zorganizowania i sfinansowania takiej pomocy?
Nie pisałbym o tym wszystkim, gdybym kilka lat temu tego nie doświadczył. Pod skrzydła Fundacji Małych Stópek trafiła mama oczekująca narodzin dziecka, która dowiedziała się o nas za sprawą… właśnie pewnego zwolennika wyboru. Na „dzień dobry” powiedział, że jest on spod znaku gazety „Fakty i Mity”. Odparłem, że ja spod znaku Jezusa Chrystusa. Po wymienieniu tych grzeczności dowiedziałem się od niego, że nasza podopieczna odrzuciła jego propozycję aborcji, więc skierował ją do nas, bo… nie miał wyboru. Dlatego też na mapie Polski nie ma żadnych ośrodków dla kobiet w sytuacji kryzysowej zakładanych przez zwolenników wyboru.
