Zazwyczaj to my rodzice wymagamy od dzieci przeprosin i skruchy. Czasami zdarzają się jednak sytuacje, w których czujemy skruchę wobec naszych malców, bo zwyczajnie, po ludzku zawiniliśmy. Przepraszanie dziecka dla większości z nas nie należy do regularnych praktyk. Wiąże się bowiem z przyznaniem do błędu przez nas, rodziców, którzy powinniśmy być przecież autorytetami dla naszych wychowanków. Tymczasem okazuje się, że taka postawa wobec dziecka niesie ze sobą wiele pozytywnych skutków.
Przeproszenie dziecka wielu z nas kojarzy się ze słabością, z zachwianiem autorytetu, z jakimś odsłonięciem i dyskomfortem. Jednocześnie może ono się stać także spoiwem dla rodzinnych relacji. Jeśli ranimy innych w jakikolwiek sposób: psychicznie czy fizycznie, powinniśmy zdobyć się na odwagę i przeprosić drugą osobę. Dlaczego więc nie stosować tej zasady także wobec małych dzieci? Przyznając się do błędów pokazujemy, że dziecko jest dla nas kimś ważnym w naszym życiu, że jego uczucia są dla nas ważne, że traktujemy je z szacunkiem i powagą oraz że rodzic nie chce go zranić. Jednocześnie stajemy godnym wzorem do naśladowania, gdyż uczymy je wtedy postawy skruchy, gdy zdarzy mu się „nabroić”. W ten sposób przyczyniamy się do odnowienia harmonii w rodzinie, która została zakłócona. Aby rodzina była miejscem, w którym wszystkim żyje się bezpiecznie, dobrze i szczęśliwie, konieczne jest zaangażowanie i praca nad sobą ze strony wszystkich jej członków. Wiąże się to również z odwagą do przeproszenia własnych dzieci. Zasady obowiązujące w domu rodzinnym w równym stopniu dotyczą bowiem wszystkich. Rodzic przepraszający dziecko zasługuje w jego oczach na szacunek, gdyż wykazuje się odpowiedzialnością i troską o jego dobro.
Jak zatem dokonać przeprosin dziecka? Po pierwsze, rozmawiajmy z dzieckiem tak, jakbyśmy rozmawiali z dorosłym. Nie stosujmy infantylnego języka, lecz przekażmy dziecku prostym język, że słowa przez nas w tej chwili wypowiadane są czymś istotnym w relacji rodzinnej i płynącym z głębi naszego serca. Bądźmy szczerzy, wyraźmy również emocje, które nam towarzyszyły w trakcie popełnienia błędu. Przykładowo można użyć poniższego wzoru: „Przepraszam. Żałuję, że się w ten sposób zachowałam, że (podać przykład zachowania np. krzyk, szarpnięcie, niewysłuchanie potrzeb), że potraktowałam Cię niesprawiedliwie. Działałam pod wpływem złości i bez zastanowienia. Nam rodzicom też się zdarza popełniać błędy. Postaram się, żeby więcej to się już nie wydarzyło. Mogę Cię przytulić?”.
Pomocne w przepraszaniu dziecka może się okazać również stałe rozmawianie na temat błędów i niewłaściwych reakcji emocjonalnych oraz o sposobach ich naprawienia. Jednocześnie nie bójmy się my jako małżonkowie wzajemnie przepraszać się na oczach dzieci. Wtedy pokazujemy im, że nikt z nas nie jest idealny oraz że perfekcyjni ludzie nie istnieją. Ale jednocześnie przygotowujemy je na konieczność poniesienia konsekwencji naszych negatywnych zachowań. Często samo wykazanie skruchy i zdobycie się na odwagę przeproszenia jest już wystarczającą „karą”.
Musimy również pamiętać, że dzieci są niezwykle umiejętnymi obserwatorami – w ten sposób poznają świat. Zwyczajnie czują kiedy są potraktowane niesprawiedliwie oraz widzą negatywne emocje, które nam wtedy towarzyszą. Jeśli ukazujemy im się wówczas jako nieomylni rodzice, czują się oszukane, a nasza autentyczność i autorytet maleje. Przeproszenie drugiej osoby ukazujmy dzieciom, że nie jest to słabość, lecz siła świadcząca o dojrzałości i mądrej miłości.
Przepraszanie dziecka to trudna umiejętność, która jednak pomoże zbudować relację rodzinną na zasadach uczciwości, szacunku do drugiej osoby i miłości do bliźniego. Zbudowanie z dzieckiem relacji, która będzie dla niego źródłem życiowych wzorców jest jednym z najbardziej odpowiedzialnych zadań, jakie stoją przed nami jako rodzicami. Przeprosiny są bowiem budulcem tego, co w wychowaniu jest najważniejsze, czyli więzi.
