Pracowitość i wytrwałość właścicieli Unii Europejskiej (EU, European Union) w dążeniu do jej głównego celu, sprytnie, między wierszami, zapisanego w tzw. traktacie reformującym, jest godna podziwu. Związkowi Radzieckiemu nie udało się prześcignąć Stanów Zjednoczonych pod względem gospodarczym, Unii Europejskiej to, jak widać, też nie wychodzi, ale idea jednolitego państwa EUropejskiego jest już bardzo bliska realizacji. Praktycznie przyjęły ją wszystkie kraje członkowskie, czego wyrazem jest ich zgoda na m.in. stworzenie kategorii wspólnego, EUropejskiego długu finansowego, pod pozorem odbudowy gospodarek po pandemii.
Państwo EUropa funkcjonuje, i to całkiem nieźle, wprawdzie wciąż na pewnych tylko poziomach, ale jest to jego stan przejściowy, etap rozwoju, zgodnie z nieubłaganymi prawami historii, ufundowanymi na nieubłaganych prawach biologii (degeneracji organów). I tak, istnieje już naród EUropejski (z całego serca mu nie życzę, by nie skończył tak, jak naród radziecki). Mocnym świadectwem jego narodzin jest zdanie pewnej reprezentantki Polski w EUroparlamencie: „Nie jestem polską europosłanką, ale europosłanką wybraną na terenie Polski” jest to jedna z dwu-trzech kluczowych dla historii III RP wypowiedzi teoretycznych.
Istnieje już i literatura EUropejska, wypierająca coraz skuteczniej poszczególne literatury narodowe. Nasza ostatnia noblistka literacka, wybitnie sprawna pisarka (na szczęście nie polska, lecz polskojęzyczna) całą swoją twórczością wskazuje Polsce i Polakom miejsce najwłaściwsze w EUropie: mamy się wstydzić swojego kolonializmu i antysemityzmu oraz wiary swoich przodków. Czyż nie należała się jej Nagroda Nobla za skreślenie jednego tylko zdania: „Podniósł wzrok i zobaczył wpatrzone w siebie ogromne, nieludzkie oczy Boga”?
Mamy zresztą całą kolejkę pisarzy do tej (niegdyś) wielkiej nagrody o równie bogatym dorobku, dostępnym dzięki nowoczesnej technice na całej kuli ziemskiej, dorobku obecnym w największej bibliotece świata. Trzeba tylko przełożyć ich utwory na język angielski, aby poznała je EUropa, potem wyróżnić je najbardziej prestiżowymi EUropejskimi i światowymi, zwłaszcza amerykańskimi, nagrodami literackimi, otworzyć przed nimi wszystkie EUropejskie i światowe salony literackie a następny polski „Nobel” za parę lat murowany.
Służę dokumentacją jednego z kandydatów. Twórca to również wyjątkowo utalentowany, który już nie prozą, ale wzorcową mową wiązaną opisuje naszą rzeczywistość, twórca niezwykle wyczulony na kwestie społeczne i polityczne (Konopnicka, Reymont, Żeromski mu wzorem!). Poczucie sprawiedliwości i wyczucie postępu ma w genach. Superwnikliwy obserwator, w swych licznych utworach rejestruje jak pracowity średniowieczny kronikarz wszelkie szczegóły życia społecznego naszych czasów, ich ostatniego pięciolecia, te, które budzą w jego nieskończenie wrażliwej na prawdę, dobro i piękno duszy najgłębszy sprzeciw. Kłamstwo, zło i brzydotę, ich przejawy, ich porażający katalog znajdzie się w jego wielkiej twórczości. Pisze o takich, co to „szerzą nienawiść z Bogiem na ustach”, „niszczenie kraju zaczynają od oświaty”, „nie chcą żadnego postępu medycyny, bo wystarczą w szpitalach relikwie Faustyny”. Pisze o „durniach, co jątrzą w nocy i we dnie, z poselskiej ławy czy też z ambony, podjudzają, stale wygłaszają brednie” itd., itp. Napisał i o takim, co „w kościele zwykle od rana modlił się pilnie, wciąż na kolanach, jakimś cudem zrobił doktorat, zawsze uległy, coraz częściej gada od rzeczy wybrano go prezydentem”. A jak już „ktoś się wybija, spotyka go kara” w Polsce, to o naszych noblist(k)ach…
Zakończę niniejszą opowiastkę o owym niestrudzonym pisarzu, wychowawcy nowych obywateli EUropejczyków, takim oto fotocytatem:
Jan Wawrzyńczyk
www.nfjp.pl
