(Laureatka III. nagrody w dziedzinie poezji w konkursie Gazety Obywatelskiej 2022. Mieszka w Chełmży, chodzi do 1 Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Toruniu. O sobie mówi tak: „Mam 17 lat. Jestem uczennicą klasy drugiej liceum o profilu matematyczno – geograficzno – językowym. Jednak uważam, że mam artystyczną duszę. Lubię teatr i słowo. Od dzieciństwa często biorę udział w konkursach literackich. Pisanie jest dla mnie sposobem wyrażania siebie”.) ST.S.
Trochę boli
Trochę przykro
Kiedy uświadomisz sobie
Że świat nawet nie zauważy twego braku
Dalej będzie istnieć
Może nawet będzie lepiej funkcjonować
Ktoś zajmie twoje miejsce
Nie wiedząc nawet o tym
Siądzie na twojej ulubionej ławce
I pobrudzi ją błotem
Będzie lubił te same słowa, owoce, kwiaty
Przekonany o swojej wyjątkowości
Wcześniej byłeś w centrum uwagi
Najładniejsze miałeś oczy
Teraz cię nie ma
Wcale nie ma
I chyba nie było cię wcale
Urodziny (bez jubilata)
Nie chcę przyjęcia
Za dużo z tym roboty
Trzeba upiec tort
Posprzątać cały dom
Wstrzyknąć sobie znieczulenie
I tolerować ludzkie głupoty
Trzeba ubrać się w sukienkę najładniejszą w szafie
Założyć uśmiech i brać udział w zabawie
Nie chcę narażać się na to
Że kupisz mi nietrafiony prezent
Udowodnisz jak bardzo mnie nie znasz
Uświadomisz jak mało dla ciebie znaczę
Wiem
Wiem jak jest
Ale znowu zapomniałam umyć oczy
Widzę jak przez mgłę
Źle mi z tobą
Źle mi bez ciebie
Ranisz mnie
Ale tęsknię
Nic nie jest pewne
Nic nie jest prawdziwe
Zamiast zdmuchnąć świeczki
Wolę pomyśleć życzenie
I zamknąć oczy
Konieczność
Cztery minuty temu byłam jeszcze na lotnisku
Już kiedyś leciałam tym samolotem
Teraz gdy unoszę się ponad obłokami dociera do
mnie
Jak mało istotne były moje problemy
Stąd nawet nie widać tego stłuczonego okna
Ani tej poplamionej kanapy
Nie słyszę też twojej opinii
Ani szeptów śledzących każdy mój krok
Czekających tylko na błąd
Dziewczynka siedząca obok mówi
Że chce tu zostać na zawsze
Że jej się podoba
I że tu jest lepiej
Spytałam ją czy za niczym nie tęskni
W tamtym momencie dotarło do mnie
Że obok nas jest sporo podobnie wyglądających
osób
To pewnie jej rodzina
Pewnie się przeprowadzają
Dziewczynka tuli do siebie misia
Ona chyba nie ma jeszcze za czym tęsknić…
Cztery minuty później usłyszałyśmy trudny komunikat
Ten samolot już nigdy się nie wzniesie
Przybliżyłam się nieco do niej
i powiedziałam że będę tęsknić
Ona odparła tylko
że już jej się tu nie podoba
Cztery minuty temu byłyśmy jeszcze dziećmi
Słoneczny dzień
Patrzę na tę twarz
Uśmiecha się niezręcznie
Kąciki ust walczą aby wytrwać bez ruchu
Jeszcze trochę tylko trochę to rozkaz od głowy
Przypisane do niej dwie dłonie
Niespokojnie ze sobą tańczą
Znów patrzę wyżej
Te oczy chcą patrzeć i być zamknięte jednocześnie
Raz patrzą przed siebie
Potem szukają sensu w podłodze
Za moment mdleją
Nazywając to dla zachowania pozorów mrugnięciem
One też walczą ale są ciężkie
Chcą patrzeć wysoko
Podziwiać niebo
I utrzymać kontakt z rozmówcą
Ale są tak ciężkie że upadają
Po chwili wzniesienia znowu lecą na dół
Podłoga
Znowu mdleją
Wymiotują z przemęczenia
Ale ty zobaczysz tylko łezkę „od słońca”
Milczenie
Powiedz mi dokąd oni wszyscy się tak spieszą
Może ktoś za nimi biegnie
Może przed czymś uciekają
Może gonią ich własne słowa
Nie chcą się poświęcić
Chcą uniknąć tego co konieczne
By móc dalej żyć
Ale – jak?
Może chcą z rozpędem przeskoczyć kałużę
Nie pobrudzić się błotem współczesnych problemów
Wciąż noszą przyciemnione okulary
Żeby nie dostrzec prawdy
Powiedz mi czy oni tego nie widzą
Nie widzą tego co my?
Oglądają inny świat?
Czy zwyczajnie brak im serca?
Muszą najpierw upaść
Przeżyć szary świat
Gdy wstaną – iść
Zostawiając za sobą naciskający tłum
Nie wierzyć mu
A może to właśnie ja mam zmienić ten świat
