A ciebie to jeszcze dziwi?” – takie pytanie pada często, gdy oburzamy się na kolejny nieprawdziwy tekst na jednym czy drugim portalu. Pojawia się też, gdy znów emocjonalnie komentujemy wystąpienie jakiegoś polityka albo niedowierzamy, że ludzie, pomijając fakty, głoszą półprawdy, które czasem można nazwać po prostu kłamstwem. Co jednak stanie się, gdy przywykniemy do takiego świata, w którym manipulacje nikogo nie oburzają, prawda jest względna, a słowa nie mają znaczenia? Niezmiennie od lat jestem adresatem pytania: „A ciebie to jeszcze dziwi?”. Bardzo świadomie nie chcę uznać tego co powszechne – i w tym wypadku złe – za normalność. Chcę się oburzać, chcę dawać emocjom dojść do głosu i niedowierzać, jeśli tylko kłamstwo zastępuje rzetelność, a w miejsce faktów pojawia się: „A mnie się tak wydaje”. Oczywiście zawsze znajdzie się ktoś, kto zechce mi wytłumaczyć, że tak wygląda świat i tak już musi być. Ale właśnie dlatego, aby to, co patologiczne, nie stało się moralnie akceptowalne, pozostanę zdziwiona. Choćbym miała niedowierzać w to, co widzę każdego dnia.
