Wszyscy potrzebujemy Bożej pomocy, siły i błogosławieństwa Pana. Tę prawdę uświadamiamy sobie, krocząc drogą adwentowego oczekiwania ku Betlejem. Czuwanie wspólnoty Kościoła ma być połączone z modlitwą liturgiczną, ale też z modlitwą indywidualną i rodzinną. Papież Franciszek zachęca: „Wspólne odmawianie przy stole Ojcze nasz nie jest rzeczą nadzwyczajną: jest łatwe! A wspólne odmawianie różańca w rodzinie jest bardzo piękne, daje wiele siły! A także modlitwa za siebie nawzajem: mąż za żonę, żona za męża, obydwoje za dzieci, dzieci za rodziców, za dziadków… Trzeba się modlić za siebie wzajemnie. To jest modlitwa, która umacnia nas i rodzinę”. Doświadczenie pandemii w sposób szczególny uwydatniło zasadniczą rolę rodziny jako „Kościoła domowego” oraz znaczenie wspólnotowych więzi między rodzinami, które czynią Kościół „rodziną rodzin” (AL 87).
Bezpośredniemu przygotowaniu do świąt towarzyszą również znaki, które mają przybliżyć to, co wydarzyło się w Betlejem. Wśród nich szczególne miejsce zajmują szopki. Tomasz Celano, biograf św. Franciszka z Asyżu, w Życiorysie pierwszym relacjonuje, jak to budowanie szopki rozumiał ów asyski Biedaczyna: „Jeśli chcesz, żebyśmy w Greccio obchodzili święta Pańskie, pośpiesz się i pilnie przygotuj wszystko, co ci po wiem. Chcę bowiem dokonać pamiątki Dzieciątka, które narodziło się w Betlejem. Chcę naocznie pokazać braki w niemowlęcych potrzebach, jak został położony w żłobie i jak złożony na sianie w towarzystwie wołu i osła” (s. 61). Wystrój szopki ma przypominać warunki i klimat, w jakich przyszedł na świat Jezus. Chociaż zwyczaj budowania szopki jest pielęgnowany na placu św. Piotra (w tym roku podarowana przez Peru, które obchodzi 200. rocznicę ogłoszenia niepodległości) i w kościołach, to jednak warto również podjąć taką próbę w domu rodzinnym, zwłaszcza gdy są w nim dzieci w wieku szkolnym. Szopka przypomina bowiem proste, surowe warunki, ubóstwo, w którym narodził się Chrystus. Pamiętajmy zatem, aby figurkę Dzieciątka Jezus umieścić w szopce dopiero w noc Bożego Narodzenia.
Umiłowany Syn został posłany na świat, aby ludziom ukazał miłosierne oblicze Ojca Boga i ich zbawił. Budowanie szopek ma skierować myśl nie tylko na historyczne wydarzenie narodzin Jezusa, lecz także na „wewnętrzne Betlejem” człowieka. Budujemy szopki i przygotowujemy je, wypełniając postaciami, aby były piękne. Własne wnętrza też powinniśmy wypełniać uczynkami miłości, jak uważne słuchanie, cierpliwość, otwartość na tych, którzy oczekują od nas pomocy. W ten sposób realizujemy w praktyce przykazanie miłości: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,40).
Przez cały czas adwentu i narodzenia Pańskiego pojawia się wiele elementów odnoszących się do rodziny. Zwieńczeniem ich jest święto Świętej Rodziny, które przypomina, że „chrześcijańskie orędzie o rodzinie to naprawdę dobra wiadomość” (AL 1). Stąd warto przywołać słowa modlitwy do Świętej Rodziny z adhortacji Amoris laetitia:
„Jezu, Maryjo i Józefie, w was kontemplujemy blask prawdziwej miłości, do was zwracamy się z ufnością. Święta Rodzino z Nazaretu, uczyń także nasze rodziny środowiskami komunii i Wieczernikami modlitwy, autentycznymi szkołami Ewangelii i małymi Kościołami domowymi. Święta Rodzino z Nazaretu, niech nigdy więcej w naszych rodzinach nikt nie doświadcza przemocy, zamknięcia i podziałów: ktokolwiek został zraniony albo zgorszony, niech szybko zazna pocieszenia i uleczenia. Święta Rodzino z Nazaretu, przywrócić wszystkim świadomość sakralnego i nienaruszalnego charakteru rodziny, jej piękna w Bożym zamyśle. Jezu, Maryjo i Józefie, usłyszcie, wysłuchajcie naszego błagania! Amen”.
Ks. Leszek Smoliński
