Wynalazca lampy naftowej ochrzczony został 19 marca 1822 r. w parafii pw. św. Wojciecha w Gawłuszowicach (obecne woj. podkarpackie, powiat mielecki, diecezja sandomierska). W 200. rocznicę tego wydarzenia w tym właśnie miejscu zainaugurowano obchody ku czci tego wielkiego Polaka i katolika – Rok Ignacego Łukasiewicza.
Jan Boży Józef Ignacy Łukasiewicz (1822-1882) pochodził ze szlacheckiej rodziny i niemal całe swoje życie związał z terenami Podkarpacia. Był idealistą i gorącym patriotą (za działalność patriotyczną siedział w austriackim więzieniu, pomagał powstańcom styczniowym).
Z wykształcenia był aptekarzem, farmaceutą, ale na cały świat rozsławiło go opracowanie metody pozyskiwania nafty z „oleju skalnego” oraz wynalezienie lampy naftowej. I choć milionowe dochody płynące z górnictwa ropy naftowej – paliwa i źródła energii – zapewniły mu fortunę, wiódł ubogi franciszkański żywot, do końca życia pozostając skromnym, dobrym, miłosiernym, głęboko wierzącym, kochającym Boga i bliźniego, bardzo pobożnym, nigdy niezaniedbującym praktyk religijnych katolikiem. Nie na darmo nosił imię wielkiego założyciela bonifratrów Jana Bożego. Rozwijał górnictwo i przemysł. Pracownikom swojej kopalni w Bóbrce i rafinerii w Chorkówce zapewniał – pionierskie na owe czasy – m. in. pomoc lekarską (w tym celu założył kasę bratniej pomocy) i emerytury, dbał o godziwe warunki pracy. Z wdzięczności nazywano go Ojcem Łukasiewiczem. Sam ciężko pracował, mawiając, „że człowiek na świecie jest jak żołnierz na warcie, dopóki żyje, pracować musi, a co zapracuje, tego do grobu nie zabierze; przyda się to dla innych ludzi”. Działał w radzie powiatowej i był posłem na Sejm Krajowy we Lwowie.
Łukasiewicz był wielkim społecznikiem i filantropem, zakładał szkoły, szpitale, budował drogi, walczył z lichwą i pijaństwem, wspierał zakładanie kas gminnych, finansował zdolnych chłopskich synów, podnosił poziom gospodarki rolnej, bez rozgłosu, po cichu pomagał każdemu potrzebującemu. Hojnie łożył na Kościół i związane z nim instytucje, razem ze wspólnikiem ufundował neogotycki kościół w Zręcinie, za darmo dostarczał naftę kościołom i klasztorom. W 1873 r. otrzymał od papieża Piusa IX godność szambelana papieskiego i przywilej noszenia Orderu św. Grzegorza. W ostatniej drodze towarzyszyło mu niemal cztery tysiące osób.
„Łukasiewicz w całym swoim życiu nigdy nie kierował się niskimi pobudkami, ambicją czy interesownością (…). Pieniądze zarabiał nie tyle dla siebie, co dla czynienia dobra. (…) Dawanie było dla niego nieodłączną częścią życia, podobnie jak praca czy głęboka religijność” – pisali autorzy biografii Ignacy Łukasiewicz (PIW, Warszawa 2021).
and then 