Panujący powszechnie powierzchowny styl życia nie sprzyja stawianiu sobie wymagań czy kształtowaniu życia na miarę człowieka, który nie zadowala się tym, co jedynie przyjemne, użyteczne i przynosi sukces.
Bóg wybrał krzyż jako środek zbawienia, a Chrystus przyjął go z miłości do każdego człowieka. Dlatego też męka Syna Bożego jest największym objawieniem się Bożej miłości. Stąd też uczniowie Mistrza z Nazaretu stawiali sobie zawsze pytanie o sens krzyża, o jego znaczenie duchowe i o sposób życia, który uwzględnia krzyż. Według św. Jana Pawła II, „Krzyż stanowi najgłębsze pochylenie się Boga nad człowiekiem. (…) Krzyż stanowi jakby dotknięcie odwieczną miłością najboleśniejszych ran ziemskiej egzystencji człowieka”. Skoro „zbawienie przyszło przez krzyż”, to warto się zatrzymać nad tą boską tajemnicą, rozważając mękę Pańską. To jedna z najbardziej owocnych praktyk duchowych, do jakich Kościół zaprasza wiernych, zwłaszcza w okresie Wielkiego Postu. Ksiądz dr Mateusz Wyrzykowski wyjaśnia: „Rozmyślanie nad śmiercią Zbawiciela z jednej strony demaskuje niebywałą siłę grzechu i zła, z drugiej – odsłania uzdrawiającą moc Bożej łaski płynącej z ofiary krzyża Jezusa Chrystusa”.
Podstawowe wezwanie skierowane przez Jezusa do Jego uczniów, które odzwierciedla naturę i cel Jego zbawczej misji, stanowią słowa: „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z Mego powodu, znajdzie je” (Mt 16,24). Tak więc o prawdziwym rozwoju człowieka można mówić jedynie w odniesieniu do wartości. Kiedy wcielamy wartości w życiu, to musimy niejednokrotnie rezygnować z tego, co łatwe i przyjemne, w imię tego, co trudne i wymaga poświęcenia, ofiary. Dlatego człowiek, który nie jest przygotowany do podjęcia trudu w realizacji jakiejś ważnej sprawy, gdy znajdzie się w sytuacji wymagającej od niego poświęcenia, uzna, że takie wyzwanie go przerasta i poprzestanie na przeciętności. I tak na przykład, jeśli doświadczył w swoim życiu krzyża w postaci choroby, z pewnością nie przyjmie go jako próby życiowej, ale uzna go za swoiste przekleństwo. Zwłaszcza jeśli dał się zwieść prawu przyjemności i sukcesu.
Zmartwychwstanie jest tą perspektywą, która powinna wyznaczać nasz stosunek do krzyża pojmowanego jako część misterium paschalnego. Po zmartwychwstaniu Chrystusa Jego uczniowie postępują za Nim jako Panem chwały. Idą za Nim nie w przekonaniu, że liczy się przede wszystkim cierpienie, lecz tylko miłość do zmartwychwstałego Pana, którego blask rozświetla mroki grzechu i daje siłę w Eucharystii. Duchowość pasyjna czerpie też z tajemnicy zmartwychwstania moc do uczestnictwa w krzyżu Chrystusa. Dlatego uczniowie Jezusa powinni się wpatrywać w zmartwychwstałego Pana i umartwiać w sobie to, co w ich sercu zamyka drogę Chrystusowi i przeszkadza w poddaniu się pod kierownictwo Ducha Świętego. Boży Duch inspiruje do tego, by uczeń Jezusa odczuwał więź z braćmi w wierze i dzielił ich radości oraz cierpienia, żyjąc w ten sposób „dla Tego, który za nas umarł i zmartwychwstał” (2 Kor 5,15).
Tak więc duchowość pasyjna to nie tylko wspominanie cierpienia Jezusa, lecz przede wszystkim doświadczenie tego, że to cierpienie jest dla mnie. Stanowi ofiarę, której owocami Bóg obdarowuje mnie nieustannie w sakramencie przebaczenia i w sakramencie Eucharystii. W ten sposób stają się one dla mnie źródłem życia, radości i nadziei, a nie smutku. Sakramenty bowiem nie zatrzymują się na męce, ale prowadzą ku zmartwychwstaniu, ku świętości.
Ks. Leszek Smoliński
