Przyszły prezydent Francji, gen. Charles de Gaulle, w marcu 1916 roku raniony pod Verdun, został wzięty do niemieckiej niewoli. Po powrocie z niewoli, gdy wojna na Zachodzie się już zakończyła, odczuwał pewien rodzaj tęsknoty do dalszej walki, w której nie dane mu było wystarczająco wiele uczestniczyć. Zaciągnął się więc do formującej się we Francji Błękitnej Armii Hallera, a dokładnie do 5 pułku strzelców polskich w Sille-le-Guillaume i wraz z pułkiem przybył do Polski.
Od kwietnia 1919 do stycznia 1921 roku przebywał w Kutnie jako instruktor w składzie francuskiej misji wojskowej (którą kierował gen. Paul Prosper Henrys), jak również w dawnej szkole Gwardii Cesarskiej w Rembertowie, gdzie wykładał teorię taktyki. De Gaulle był jednym z ok. 400 instruktorów Francuskiej Misji Wojskowej w Polsce. Ci oficerowie odegrali wielką rolę w kształceniu polskiej kadry wojskowej, zwłaszcza gdy Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego ujednolicając armię złożoną z przedstawicieli trzech zaborów zadecydowało oprzeć się na regulaminach armii francuskiej. Prowadzone szkolenia wyrównywały też dysproporcje, gdyż w armii niemieckiej Polacy z Wielkopolski mieli ograniczony dostęp do wyższych szarż, a z kolei bolączką oficerów z armii carskiej była wpajana im pogarda względem prostych żołnierzy.
W lipcu i sierpniu 1920 roku kapitan de Gaulle został na krótko wcielony do polskiej jednostki bojowej i awansowany do stopnia majora. Za swoją postawę w operacjach wojskowych 29 lipca oraz 13 i 16 sierpnia 1920 r. został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W 1921 zaoferowano mu stały przydział, jednak odmówił jego przyjęcia i powrócił do Francji. Zachowały się notatki z pobytu w Polsce, a w tym m.in. następujące uwagi: „14 sierpnia: Ogólna ofensywa została postanowiona. (…) Wierne wojska polskie, których wyższe kadry były jednymi z najlepszych na świecie, odczuwają natychmiast, że silna i logiczna wola ma zamiar skoordynować wysiłki. (…) Jeszcze zanim rozpoczęła się bitwa, czuję, jak tych żołnierzy znaczy powiew zwycięstwa, który tak dobrze znam. (…) 17 sierpnia: Ofensywa rozpoczęła się świetnie. Grupa manewrowa, którą dowodzi szef państwa, Piłsudski, zgrupowana pomiędzy Iwanogrodem a Chełmem, szybko posuwa się na północ. Nieprzyjaciel, całkowicie zaskoczony widokiem na swoim lewym skrzydle Polaków, o których myślał, że są w stanie rozkładu, nigdzie nie stawia poważnego oporu, ucieka w rozsypce na wszystkie strony albo poddaje się całymi oddziałami. (…) 20 sierpnia: Tak, to jest zwycięstwo kompletne, triumfujące zwycięstwo. Z innych armii rosyjskich, które groziły Warszawie, niewiele co powróci. Mimo szybkości, z jaką uciekały, Polacy je przeganiali i zachodzili od lasu”. (patrz: http://www.rp.pl)
Po zwycięstwie na sowietami napisał raport generalny o polskiej armii. Analizując akcję pojedynczego pułku czołgów FT 17, był w stanie napisać „Czołgi muszą być rozmieszczane razem, a nie rozpraszane”. De Gaulle dzięki polskim doświadczeniom odkrył zalety wojny manewrowej, z wykorzystaniem dużych oddziałów kawalerii jako elementów uderzeniowych i środka do uzyskania rozstrzygnięcia o znaczeniu strategicznym.
De Gaulle jeszcze z czasu osobistego pobytu w Polsce pasjonował się postacią Józefa Piłsudskiego. Wiedzący o tym Jerzy Giedroyć relacjonował później Barbarze Toruńczyk: „Wszystkie sprawy związane z Piłsudskim niezmiernie go pasjonowały. On nie znał, ma się rozumieć, polskiego, znał niemiecki. Przed wojną wyszło takie dwutomowe wydawnictwo w Niemczech zawierające mowy i pisma Piłsudskiego. Mnie udało się jakoś przypadkowo zdobyć tę książkę w antykwariacie w Niemczech. De Gaulle cieszył się z tego jak dziecko. Piłsudski wywarł ogromny wpływ na de Gaulle’a, konstytucja francuska jest na przykład wzorowana na konstytucji Piłsudskiego”.
Ależ ta poślica jest głupia!!!