J„Różaniec jest moją ulubioną modlitwą” – wyznał przed laty św. Jan Paw eł II. Ten,który całkowicie oddał się pod opiekę Maryi (Totus Tuus), nie mógł nie usłyszeć Jej słów, które wypowiadała niema l wszędzie, gdzie zeszła z różańcem na ziemię. „Odmawiajcie różaniec!” – to stała prośba Matki Bożej. Wybrzmiała ona w różnych językach świata i zawsze jest niezmienna. Maryja wskazuj e na różaniec jako na ostatnią deskę ratunku dla świata. Wiemy, że ta pomoc jest dziś nam koniecznie potrzebna. Zatem, chwyć za różaniec, a kiedy chwyci nas wielu, powstanie wielka różańcowa fala, która ocali świat przed grzechem, profanacjami, złem.
ak mówi tradycja, to sama Matka Boża przekazała różaniec św. Dominikowi Guzmanowi. Miał on pomagać mu w nawracaniu heretyków i głoszeniu Ewangelii.
Modlitwa ta znana jest w Kościele od XII w. Odmawiali ją zakonnicy i świeccy, którzy nie znali łaciny i nie mogli czytać psalmów. W ten sposób niejako składali Matce Bożej wieniec z róż, a róża była przecież symbolem Maryi.
Początkowo modlitwa ta składała się z Ojcze nasz… i 150 Pozdrowień Anielskich (tyle jest psalmów w Psałterzu Dawido – Matka Boża Różańcowa, Pani z Fatimy wym). Z czasem dodano do niej rozważanie z życia Maryi i Józefa. Tak powstały tajemnice różańcowe: radosne, bolesne i chwalebne. Do nich Ojciec Święty Jan Paweł II dodał jeszcze tajemnice światła.
Modlitwa różańcowa w obecnym kształcie istnieje od XVI w. Zatwierdził ją Pius V. Papież ten ustanowił również dzień 7 października świętem Matki Bożej Różańcowej. Od 1883 r. – dzięki decyzji papieża Leona XIII – w Kościele przez cały październik odmawia się różaniec.
Modlitwa ta wyprasza u Pana Boga wiele łask. Na świecie miały miejsce krucjaty różańcowe, które zawsze przynosiły upragnione owoce. Jednym z dowodów na skuteczność różańca jest chociażby cud pod Lepanto (1571 r.) – wielkie zwycięstwo nad Turkami.
O odmawianie różańca zwróciła się Matka Boża także po polsku – w Gietrzwałdzie. W jednym z pierwszych spotkań z wizjonerkami prosiła: „Życzę sobie, abyście codziennie odmawiali różaniec”, a potem na każde ich pytanie odpowiadała niezmiennie: „Odmawiajcie różaniec!”.
„Od mych lat młodzieńczych modlitwa ta miała ważne miejsce w moim życiu duchowym. Przypomniała mi o tym z mocą moja niedawna podróż do Polski, a przede wszystkim odwiedziny Sanktuarium w Kalwarii. Różaniec towarzyszył mi w chwilach radości i doświadczenia. Zawierzyłem mu wiele trosk. Dzięki niemu zawsze doznawałem otuchy. Dwadzieścia cztery lata temu, 29 października 1978 roku, zaledwie w dwa tygodnie po wyborze na Stolicę Piotrową, tak mówiłem, niejako otwierając swe serce: Różaniec «to modlitwa, którą bardzo ukochałem. Przedziwna modlitwa! Przedziwna w swej prostocie i głębi zarazem». […] Oto bowiem na kanwie słów Pozdrowienia Anielskiego (Ave Maria) przesuwają się przed oczyma naszej duszy główne momenty z życia Jezusa Chrystusa. Układają się one w całokształt tajemnic radosnych, bolesnych i chwalebnych. Jakbyśmy obcowali z Panem Jezusem poprzez – można by powiedzieć – Serce Jego Matki. Równocześnie zaś w te same dziesiątki różańca serce nasze może wprowadzić wszystkie sprawy, które składają się na życie człowieka, rodziny, narodu, Kościoła, ludzkości. Sprawy osobiste, sprawy naszych bliźnich, zwłaszcza tych, którzy nam są najbliżsi, tych, o których najbardziej się troszczymy. W ten sposób ta prosta modlitwa różańcowa pulsuje niejako życiem ludzkim”.
Jan Paweł II, Rosarium Virginis Mariae
