W lubelskiej archikatedrze znajduje się cudowny wizerunek Matki Bożej Płaczącej. Cudowna historia związana jest także ze znajdującym się w tej samej świątyni krucyfiksem.
Działo się to w 1727 r. w lubelskim Trybunale, czyli ówczesnym sądzie. Według legendy, którą w Kościołach lubelskich przytacza Jan Ambroży Wadowski, „wyrok jakoby niesprawiedliwy wydany w sprawie pewnej wdowy i na jej niekorzyść przez Trybunał lubelski spowodował tę ostatnią, że w żalu załamawszy ręce i spojrzawszy na krzyż stojący przed sędziami zawołała: Chryste Jezu! Toż gdyby dyabli tę sprawę sądzili, sprawiedliwszy by wyrok wydali! Natychmiast po tych słowach Zbawiciel rozpięty na krzyżu twarz swą odwrócił od sędziów, a dyabli z podziwem miasta zajechawszy karetami przed Trybunał, weszli na salę. Tu wobec rozpierzchłych sędziów trybunalskich, palestry, stron i kryjących się po kątach, dyabli zasiedli krzesła sędziowskie i z pomocą swej piekielnej palestry przejrzeli akta sprawy i wyrok w niej wydany; poczem osądziwszy na nowo sprawę, wydali wyrok sprawiedliwy, a przychylny dla wdowy; po opatrzeniu zaś tegoż wyroku własnemi pieczęciami, wyjechali ostentacyjnie temiż karetami, któremi przyjechali. Podwójna jest wersya co do wyroku i pieczęci dyabelskich: jedna mówi, że dyabli wyrok napisali na stole marmurowym trybunalskim i łapy własne na tymże stole niby pieczęcie odcisnęli, inna, że wyrok napisany był przez nich na papierze i pieczęcie z herbami dyabelskimi na nim z małem okopceniem odciśnięte. Wyrok ten dyabelski przechowywać się miał w archiwum akt dawnych lubelskich”.
Dziś powszechniej podawana jest mniej „diabelska” wersja legendy, która głosi, że podczas jednego z odbywających się w Trybunale w maju 1727 r. posiedzeń po twarzy ukrzyżowanego Chrystusa zaczęły spływać łzy.
Dziś krzyż trybunalski znajduje się lubelskiej archikatedrze. Wisi w centralnej części Kaplicy Najświętszego Sakramentu, a modlący się przed nim ludzie bez wątpienia dostępują wielu łask. Świadczą o tym otaczające krucyfiks liczne wota.
