Co do zasady kwestie dziedziczenia w zakresie ubezpieczeń podlegają regulacjom art. 922 § 1 kc, zgodnie z którym prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Stosownie zaś do przepisu art. 922 § 2 kc, nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami. W skład spadku wchodzą zatem te prawa i obowiązki zmarłego, które mają charakter cywilnoprawny, majątkowy, nie są ściśle związane z osobą spadkodawcy, a nadto nie przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami.
Oczywiście nie ma jakichkolwiek wątpliwości, że roszczenie o zadośćuczynienie za stratę osoby najbliższej jest ściśle związane z daną osobą. Jednakże istnieją pewne wyjątki od zasady wyrażonej w art. 922 § 2 kc, zgodnie bowiem z treścią art. 445 § 3 kc w razie zadośćuczynienie za uszkodzenia ciała lub rozstrój zdrowia czy naruszenia dóbr osobistych, roszczenie przechodzi na spadkobierców, pod warunkiem, że pozew został złożony za życia poszkodowanego bądź został uznany na piśmie.
Czy jednak ten wyjątek obejmuje zadośćuczynienie za śmierć bliskiego?
Udzielając odpowiedzi na tak postawione pytanie Sąd Najwyższy uchwalił, że roszczenia o zadośćuczynienie dziedziczone przez spadkobiercę zmarłego może być łączone z roszczeniem „własnym” tego spadkobiercy opartym na art. 446 § 4 k.c. Zatem do zadośćuczynienia za krzywdę doznaną wskutek śmierci najbliższego członka rodziny ma zastosowanie art. 445 § 3 kc.
ikona wpisu – źródło: http://www.freedigitalphotos.net
