Orzeczenia co do istoty sprawy, a więc w procesie – wyrok i nakaz zapłaty, a w postępowaniu nieprocesowym – postanowienie co do istoty sprawy mają powagę rzeczy osądzonej.
Nie korzystają z powagi rzeczy osądzonej:
- postanowienie o odrzuceniu pozwu (tak: Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18.8.1967 r., II CZ 68/67),
- prawomocne postanowienia kończące postępowanie w sprawie, wydane w postępowaniu procesowym,
- wyrok zapadły pomiędzy wierzycielem a spółką jawną nie ma powagi rzeczy osądzonej pomiędzy wierzycielem a wspólnikiem,
- wyrok zasądzający należność od dłużnika głównego nie ma powagi rzeczy osądzonej w stosunku do poręczyciela,
- prawomocna decyzja organu rentowego,
- żądanie ewentualne, gdy wyrok zawiera tylko rozstrzygnięcie o żądaniu głównym.
