Z kolei o realizacji etapu usiłowania, w którym sprawca zmierza bezpośrednio do dokonania czynu zabronionego, można mówić wtedy, gdy dojdzie do wystąpienia z ofertą sprzedaży lub ewentualnie podjęcia rokowań co do sprzedaży narkotyku na skutek inicjatywy klienta zainteresowanego jego nabyciem. Do tego momentu wszystkie czynności, a więc nabycie narkotyku, jego rozdzielenie na odpowiednie porcje do sprzedaży i przyjście z zamiarem sprzedaży przygotowanych porcji w miejsce, gdzie taka sprzedaż jest często dokonywana, są czynnościami przygotowawczymi i uzasadniać mogą jedynie odpowiedzialność za posiadanie środka.
Sąd Najwyższy, rozważając dylemat, czy zachowanie sprawcy, polegające na nabyciu znacznej ilości amfetaminy z zamiarem odsprzedaży z zyskiem, zmieszanie jej z glukozą, podzielenie na ponad 100 porcji handlowych i zapakowanie do woreczków foliowych z zamknięciem strunowym, było jeszcze przygotowaniem do przestępstwa udzielenia innej osobie (lub innym osobom) narkotyków w celu osiągnięcia korzyści majątkowej czy już usiłowaniem popełnienia tego przestępstwa, w wyroku z dnia 5 grudnia 2006 r. (III KK 273/06, OSNKW 2007, z. 1, poz. 8) doszedł do przekonania, że opisane wyżej czynności sprawcy były przygotowaniem, skoro – i to było najistotniejsze – od udzielenia innym osobom środków odurzających czynności te oddzielone były zachowaniami, polegającymi na skontaktowaniu się z przyszłymi nabywcami, złożeniu oferty, uzgodnieniu warunków transakcji, w tym głównie ceny i sposobu przekazania towaru. Zachowania te należało potraktować jako odrębne czynności, bez których nie mogło być mowy o zrealizowaniu znamion przestępstwa udzielenia narkotyków innej osobie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (lub osobom).
Wskazane czynności, tj. nabycie amfetaminy, zmieszanie jej z glukozą, podzielenie na porcje i zapakowanie, były „czynnościami mającymi stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania”, czyli czynnościami przygotowawczymi w rozumieniu przepisów karnych.
