Razem z Władzią stanowili wspaniałą parę patriotów gotowych służyć Polsce. Pamiętam mój pierwszy wyjazd do Wrocławia początkiem 1983 roku na kontakt z „Solidarnością Walczącą”. Wysiadłem z pociągu i udałem się tramwajem na umówione miejsce spotkania w centrum miasta. Stałem z gazetą w ręku (znak rozpoznawczy) i czekałem. Podszedł szczupły starszy mężczyzna i rzucił ustalone hasło. Odpowiedziałem prawidłowym odzewem. Spytał, czy nie miałem „ogona” w drodze z dworca kolejowego. Na wszelki wypadek zadecydował, że mam iść ulicą potem gdzieś skręcić – a on pójdzie w pewnej odległości za mną i będzie obserwował, czy nikt mnie nie śledzi. Potem zaprowadził mnie do mieszkania kontaktowego w którym czekałem na spotkanie przedstawiciela „Solidarności Walczącej”. Tak poznałem Stefana Morawieckiego. Po 1945 roku był członkiem WiN, za co przypłacił paroma latami w ubeckim więzieniu.
Cechowała go bezpośredniość, od razu zaproponował abym mówił u po imieniu, co mnie z początku nieco onieśmielało – sam miałem dwadzieścia lat. Miał specyficzne poczucie humoru, lubił cięte żarty. Nie wszyscy je rozumieli, czasami nawet się obrażali.
Do Wrocławia jeździłem zazwyczaj raz w miesiącu. Przyjaznymi przystaniami, gdzie zazwyczaj się zatrzymywałem, były mieszkania Władzi i Stefana Morawieckich, oraz Gosi (Aurelii) i Jurka Lemańskich. Gosia jest córką Stefana. Nasze relacje były przyjazne, niemalże rodzinne, czułem się u jednych i drugich jak u siebie w domu. Pomagali mi w wymianie prasy podziemnej(z Krakowa przywoziłem prasę podziemną wydawaną w całej Małopolsce, wracałem z prasą dolnośląską) oraz w kontaktach z ukrywającym się Kornelem Morawieckim z Wojtkiem Myśleckim, Piotrkiem Medoniem i innymi działaczami. Czekając na kontakty i załatwienie wszystkich spraw, spedzałem we Wrocławiu nieraz 2-3 dni.
Gdy na początku 1985 założyliśmy w Krakowie i Nowej Hucie swój Oddział Krakowski „Solidarności Walczącej”, ranga kontaktów z centralą „SW” we Wrocławiu automatycznie wzrosła. I relacje były już innego formatu. Wtedy poznałem Janka Morawieckiego, syna Stefana, który wraz z Romkiem Lazarowiczem i Piotrem Bielawskim współtworzyli Agencję Informacyjną SW oraz Serwis Informacyjny SW. Wydrukowany na drukarce igłowej i papierze komputerowym, Serwis (opasłe tomisko) rozsyłano do wszystkich oddziałów „Solidarności Walczącej” w Polsce, do przedstawicieli zagranicznych SW na Zachodzie, oraz do ambasad państw nam przyjaznych. Jeśli dobrze pamiętam, Serwis „SW” pojawiał się raz w miesiącu. Redakcje pism SW chętnie z niego korzystały, same zaś „pocztą zwrotną” nadsyłały informacje i teksty ze swego terenu do twórców Serwisu. I tak się to kręciło. Warto, by jakiś historyk zainteresował się tymi sprawami i zrobił profesjonalne opracowanie historyczne.
Stefan – oprócz działalności w „Solidarności Walczącej” (której był zaprzysiężonym członkiem – zresztą jego żona Władzia także) – udzielał się także w środowisku kombatanckim żołnierzy AK, WiN i NSZ. Był włączony w prace redakcyjne konspiracyjnego pisma „Pobudka”, które od niego otrzymywałem. W tym celu jeździł do Gdańska i innych miast, gdzie spotykał się ze swoimi akowcami. Efektem tych spotkań było utworzenie organizacji pod nazwą „Solidarność Polskich Kombatantów”. Bodajże już po 1989 organizacja ustanowiła Krzyż Semper Fidelis Solidarności Polskich Kombatantów – miałem zaszczyt otrzymać to honorowe odznaczenie z rąk Stefana, członka (a później, jeśli mnie pamięć nie myli, przewodniczącego) kapituły Krzyża Semper Fidelis. Było to, chyba w połowie lat 80. gdy Stefan przeczuwając nieprzyjemności ze strony SB „urwał się” z domu na jakiś czas. Przyjechał do naszego domu w Zagórzanach (dziś powiat wielicki), by zatrzeć po sobie ślady. Dom w Zagórzanach był miejscem nieco newralgicznym ze względu na lokalizację podziemnej drukarni, w której odbywał się druk wielu gazet i ulotek. Dlatego też postanowiliśmy po parunastu dniach przerzucić Stefana do zaprzyjaźnionego księdza proboszcza, Kazimierza Puchały w nieodległym Gruszowie. Ksiądz Kazimierz kierował parafialną cegielnią, więc Stefan został zaszeregowany, jako… pomocnik palacza i otrzymał do swej dyspozycji nieduży pokoik na plebanii. Jako że bezczynności nie lubił, malowanym palaczem nie był, faktycznie pomagał utrzymywać ogień w piecu cegielni. Miał nawet nocne dyżury. Po paru tygodniach był już specjalistą w tej dziedzinie! Nikt się Stefanem nie interesował i nie pytał, kto zacz. Czuł się bezpiecznie pod kuratelą księdza Puchały. W wolnych chwilach odwiedzał w Gruszowie działaczy Krakowskiego Oddziału „SW”, Ewę i Stasia Pietruszków – w razie zagrożenia miał tam pewne schronienie. Dom Pietruszków z patriotycznymi tradycjami, był zawsze gościnny i otwarty dla przyjaciół, którzy chcieli otwarcie i przyjemnie porozmawiać, posilić się i przenocować.
Stefan bardzo dużo palił. I to mocne papierosy. Wyjaśniał – „przecież na coś człowiek umrzeć musi”. Po ukończeniu siedemdziesiątki Stefan rzucił palenie i już do śmierci nie sięgnął po papierosy. Podziwiałem go za determinację i siłę woli.
11 grudnia 2010 roku we Wrocławiu Kornel odznaczył wielu zasłużonych działaczy „Solidarności Walczącej”, w ich gronie znalazł się także Stefan Morawiecki. Data została wybrana nieprzypadkowo – przygotowywano się do uczczenia smutnej rocznicy wprowadzenia stanu wojennego w dniu 13 grudnia 1981 r.
