Ucieczka z miejsca zdarzenia ma miejsce wówczas, gdy „sprawca oddala się z miejsca wypadku w zamiarze uniknięcia odpowiedzialności, w szczególności uniemożliwienia lub utrudnienia ustalenia jego tożsamości, okoliczności zdarzenia i stanu nietrzeźwości (na tle art. 178 k.k. także pozostawania pod wpływem środka odurzającego)” – wyrok SN z dnia 15 marca 2001 r., III KKN 492/99, OSNKW 2001, nr 7-8, poz. 52. Przyczyną leżącą u źródeł zbiegnięcia, czyli samowolnego oddalenia się sprawcy z miejsca popełnienia czynu zabronionego, winna być chęć uniknięcia odpowiedzialności karnej, a więc ukrycia przed organami powołanymi do ścigania samego faktu jego popełnienia bądź dodatkowo obciążających sprawcę okoliczności (często nietrzeźwości, ale też na przykład braku uprawnień niezbędnych do kierowania pojazdem
Ustalając winę sprawcy za spowodowanie wypadku drogowego oraz fakt, że zbiegł z miejsca zdarzenia Sąd orzeka karę pozbawienia wolności za przypisane przestępstwo w zwiększonym wymiarze a mianowicie w przypadku przestępstwa z art. 177 k.k. tj. wypadek drogowy od dolnej granicy zwiększonej o połowę do górnej granicy zwiększonego o połowę, czyli od min. 2 miesięcy pozbawienia wolności do 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Ponadto, Sąd może orzec nawiązkę na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Sąd może orzec również zakaz prowadzenia pojazdów lub nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego a także na wniosek pokrzywdzonego orzeka, a w braku wniosku może orzec obowiązek naprawienia szkody.
Pamiętaj również, że zdaniem Sądu Najwyższego zrealizowanie znamion zbiegnięcia z miejsca zdarzenia nie wyklucza odpowiedzialności na podstawie art. 162k.k., czyli przestępstwa nieudzielenia pomocy, za które przewidziana została kara pozbawienie wolności do lat 3 (por. uchwała składu 7 sędziów SN z 12 kwietnia 1995 r., I KZP 2/95, OSNKW 1995, nr 5-6, poz. 26).
