W Liście apostolskim w formie „Motu proprio” O ofiarowaniu życia (Maiorem hac dilectionem) z 11 lipca 2017 r. papież Franciszek naucza: „Na szczególne uznanie i cześć zasługują ci chrześcijanie, którzy najściślej idąc śladami i za nauczaniem Pana Jezusa, ofiarowali z własnej woli i w sposób wolny życie za innych i wytrwali w tym postanowieniu aż do śmierci”. Aby zatem ofiarowanie własnego życia było ważne do beatyfikacji, musi być dobrowolne i wynikać z miłości. Trzeba również, aby wiązało się z przedwczesną śmiercią i z praktykowaniem cnót chrześcijańskich, przynajmniej w stopniu zwyczajnym. Winna mu towarzyszyć sława świętości, przynajmniej pośmiertna, a do beatyfikacji sługi Bożego, który ofiarował swoje życie, konieczny jest również cud przypisywany jego wstawiennictwu, jaki miał miejsce już po jego śmierci.
W adhortacji apostolskiej O powołaniu do świętości w świecie współczesnym (2018) papież zauważa: „Ten dar z siebie jest wyrazem przykładnego naśladowania Chrystusa i zasługuje na podziw wiernych” (nr 5). I przywołuje bł. Marię Gabriellę Sagheddu (1914-1939), która ofiarowała swoje życie za jedność chrześcijan. Jej beatyfikacji dokonał Jan Paweł II 25 stycznia 1983 r. w bazylice św. Pawła za Murami w Rzymie podczas Mszy Świętej na zakończenie Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan. Ta młoda siostra trapistka, działając „z mądrością miłości”, realizowała swoje życie w „szkole Bożej służby” założonej przez św. Benedykta, jest „historycznie pierwszą błogosławioną, która wyszła z szeregów Młodzieży Żeńskiej Akcji Katolickiej; pierwszą błogosławioną spośród młodzieży męskiej i żeńskiej z Sardynii; pierwszą błogosławioną spośród zakonnic i zakonników zakonu Trapistów oraz pierwszą błogosławioną wśród działających w służbie jedności”.
Młoda Maria Sagheddu była z natury uparta i zawzięta. Po śmierci ukochanej siostry zdecydowała się poddać Bogu. Korzystała z kierownictwa jednego z ojców duchownych i angażowała się w życie parafii przez przynależność do Młodzieży Żeńskiej Akcji Katolickiej. Poświęcała się katechizacji najmłodszych, posłudze ludziom starym, spędzała godziny na modlitwie. W wieku zaledwie 21 lat wstąpiła do klasztoru trapistek w Grottaferrata. Święty Jan Paweł II zauważył: „Ofiarowanie życia za jedność, do czego natchnął ją Pan w roku 1938 podczas tygodnia modlitw w tej samej co obecnie intencji (…) i ukazał ją jako porywające całopalenie miłości, nie jest początkiem, lecz uwieńczeniem duchowego biegu młodej atletki”.
O zaangażowaniu klasztoru w Grottaferrata w sprawę zjednoczenia świadczyć może fakt ofiarowania w 1937 r. w tej intencji życia przez jedną z sióstr; siostra niebawem zmarła. Rok później, za zgodą przełożonych, podobnego aktu dokonała ciesząca się doskonałym zdrowiem 25-letnia siostra Maria Gabriella Sagheddu. Kilka miesięcy później zachorowała na gruźlicę. Zmarła 23 kwietnia 1939 r., ofiarowując swe cierpienia i życie za jedność chrześcijan. Dlatego ideę tygodnia modlitw o jedność łączy się właśnie z bł. Marią Gabriellą (por. „L’Osservatore Romano”, wyd. polskie, 2 (38)/1983, s. 21).
Ks. Leszek Smoliński
