Czy wiesz, co nim jest? Tak w czasach średniowiecza ludzie nazywali ponoć szemranie. Tak o tej paskudnej ludzkiej przywarze w swoich Opowieściach kanterberyjskich pisał wielki angielski pisarz Geoffrey Chaucer (1340-1400):
„Szemranie pojawia się wtedy,gdy człowiek narzeka nadobro, które sam czyni alboktóre czynią inni z ich własnegodobytku. Czasami szemranierodzi się z pychy; tak jakto Szymon Faryzeusz narzekałna Magdalenę, kiedy podeszłado Jezusa Chrystusa, upadłamu do nóg i płakała za swojegrzechy. (…) Szemranie pojawiasię często wśród służących,którzy narzekają, gdy panowiekażą im wykonać rzeczy prawowite,a oni, jako że nie mająodwagi, by się otwarcie sprzeciwićpoleceniom pana, mówiąo nim krzywdząco, narzekająna niego i szemrają pokątnieze szczerej pogardy – słowa teludzie nazywać zwykli pacierzemszatana, mimo że szatannie miał nigdy żadnego pacierza,ale ciemny lud taką właśnienazwę wymyślił”. A teraz słowo„służący” zastąpcie słowem„pracownik” lub „uczeń”, a „pan”słowem „pracodawca” lub „nauczyciel”,by uzmysłowić sobie,że i dziś grzeszne odmawianie„pacierza szatana” jest, niestety,bardzo rozpowszechnione.
Cytat za: Geoffrey Chaucer,„Opowieści kanterberyjskie”,Biblioteka Śląska, Katowice 2022,s. 734-735, tłum. Jarek Zawadzki.
