Wielokrotnie spotykam się z tymi słowami „Weź się do roboty, ty nierobie”. Najczęściej wtedy, gdy w ramach działań Fundacji Małych Stópek zachęcam innych w mediach społecznościowych do wzięcia udziału w różnego rodzaju akcjach pomocowych czy też zbiórkach pieniężnych.
Za każdym razem jest to dla mnie przykre, ale nie dlatego, że jakoś mnie to osobiście uderza. Po prostu widzę w ten sposób, że osoba, która takie słowa kieruje pod moim adresem, nie zna ani mojego życia, ani pracy, którą wykonuję czy to w fundacji, czy też w parafii, w której posługuję. Z pewnością, gdyby ten koś był uczestnikiem Eucharystii, to po samych ogłoszeniach duszpasterskich mógłby wywnioskować, ile przeróżnych zajęć miewają księża w parafii. Również gdyby ta osoba śledziła działania Fundacji Małych Stópek, którą kieruję, mogłaby zrozumieć skalę obowiązków, które mam do wykonania.
To oskarżenie jest niewspółmierne z moim wysiłkiem, jaki wkładam w każdą wykonywaną przez siebie pracę. Mam tu na myśli nie tylko tę intelektualną i biurową, kiedy godzinami rozmawiam z kobietami w ciąży w trudnej sytuacji życiowej, lecz także tę, w której podejmuję pracę fizyczną. Ta druga jest dla mnie osobiście zawsze pewnego rodzaju relaksem i oderwaniem od codziennych zajęć. Piszę te słowa nie po to, aby się chwalić czy się pokazywać w dobrym świetle, ale zwrócić uwagę, jak duże jest grono ludzi będących daleko od działań Kościoła i jego prawdziwego życia.
and then 