Był jednym z najaktywniejszych drukarzy drugiego obiegu wydawniczego i jednym z najbardziej zasłużonych we wspieraniu wolnościowych dążeń narodów więzionych w kacapskim obozie zwanym Związkiem Sowieckim.
Urodził się w 1947 roku w Ostrowi Mazowieckiej. Jak wielu w tamtych ciężkich czasach czuł się w obowiązku jak najszybciej zacząć na siebie zarabiać, by dla rodziny nie tylko nie być ciężarem, ale nawet starać się ją materialnie wspierać. W młodym wieku zatrudnił się na kolei. Pracując ukończył Kolejową Szkołę Zawodową a następnie Technikum. Dużą część niedziel i urlopów spędzał na górskich szlakach. I właśnie w Tatrach poznał Katarzynę Newelską, z którą w 1972 wziął ślub i w czasie trwającego 50 lat małżeństwa doczekał się dwojga dzieci i tyleż wnucząt. Rodzina długo nie miała własnego kąta, latami zamieszkiwała w hotelu robotniczym. Żeby zarobić na mieszkanie Krzysztof wiele razy wyjeżdżał do pracy w Szwajcarii, Austrii, RFN. Równocześnie zdołał w1978 ukończy
studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Pracował już wtedy w Przedsiębiorstwie Instalacji Elektrycznych Budownictwa „Warszawa”. We wrześniu 1980 został w nim członkiem Komitetu Założycielskiego a potem przewodniczącym NSZZ Solidarność W czerwcu 1981został delegatem na I regionalny zjazd związku. Był już wówczas znanym autorem cennych innowacji – rozwiązań technicznych, za które przyznawano mu wysokiej rangi nagrody. Jedną z nich odbierał krótko po wyjściu z więzienia, do którego trafił po wybuchu stanu wojennego, z powodu prowadzonej podziemnej działalności poligraficznej. Najpierw 2 sierpnia 1982 został przez SB internowany i osadzony w więzieniu w Białołęce. 16 września internowanie zostało zamienione na aresztowanie, w związku z czym trafił do celi aresztu śledczego na Mokotowie. Dochodzenie przeciw Tadeuszowi prowadziła Naczelna Prokuratura Wojskowa. Po dziewięciu miesiącach uwięzienia zapadł wyrok roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu, 100 tys. zł grzywny (kilkanaście ówczesnych średnich miesięcznych pensji), 16 tys. nawiązki na rzecz Skarbu Państwa, pokrycie kosztów procesu oraz konfiskaty będącego własnością rodziny małego fiata 126 (który nigdy już nie został odzyskany). Część tych obciążeń udało się uchylić na mocy rewizji, o którą wniósł w związku z amnestią. Po opuszczeniu więziennych murów Tadeusz od razu powrócił do konspirowania. Drukował dla NSZZ Solidarności, Solidarności Wiejskiej, Wydawnictwa „Most” i przeróżnych organizacji politycznych. Jeśli tylko mógł – pomagał wszystkim nielegalnie działającym przeciw komunistycznemu reżimowi. 28 maja 1985 doprowadziło to do kolejnego aresztowania, trwającego ponad rok śledztwa i 4 czerwca 1986 wyroku dwóch lat w zawieszeniu na trzy oraz konfiskaty drugiego już samochodu. Krótko po uwolnieniu wraz z m.in. Adamem Borowskim, Zbigniewem Jusisem i Jackiem Majsakiem przystąpił do tworzenia Oddziału Warszawskiego Solidarności Walczącej. Równocześnie powstawało wydawnictwo Prawy Margines. Z Kornelem Morawieckim kontaktował się głównie korzystając z pośrednictwa Andrzeja Zaracha. Powrót do zakładu pracy był już dla niego zamknięty, więc rozpoczął własną działalność gospodarczą. Był nią oficjalnie działający zakład sitodruku. Początkowo funkcjonujący we własnym domu w Radości dał początek późniejszej drukarni Efekt. Zatrudnienie w niej znalazło wielu z powodu prześladowań politycznych pozbawionych możliwości zatrudnienia. Drukarskie kwalifikacje zdobyło tam też całe mnóstwo działaczy opozycji. Tadeusz potrafił uczyć a jego umiejętności miały klasę arcy – mistrzowską.
W 1989 rozpoczął działalność na terenie ZSRS. Szkolił drukarzy z Litwy, Łotwy, Estonii, Białorusi, Ukrainy, Gruzji. Był pierwszym od kilkudziesięciu lat Polakiem, który dotarł do rodaków zamieszkujących w wielu zakątkach Syberii i Jakucji. Przywoził ze sobą nie tylko sprzęt poligraficzny, ale też pomoc humanitarną – lekarstwa, żywność, odzież, obuwie. W krytycznym momencie zmagań o niepodległość Litwy dotarł tam z radiowym nadajnikiem dużej mocy. Dzięki niemu możliwe było docieranie audycji radiowych do wszystkich mieszkańców tego kraju w sytuacji, gdy Sowieci wyłączyliby sygnał radiowy wszystkich innych nadajników. 21 stycznia 1991 był w Wilnie wśród atakowanych przez sowieckie wojsko. Z pomocą litewskich przyjaciół przygotował wówczas aparaturę radiową, dzięki czemu wiedzieli oni, że jeśli agresorzy zdobędą wieżę telewizyjną, głos walczącej o wolność Litwy na całym jej obszarze słyszalny będzie nadal. Za tę pamiętną zasługę prezydent Valdas Adamkus odznaczył go potem Medalem Orderu Zasługi Litwy.
Nigdy nie zaprzestał działalności na rzecz ojczyzny, nigdy nie przerwał niesienia pomocy znajdującym się w potrzebie. Jego dom był przystanią Polaków przybywających z dawnego ZSRS. Sam poznał ich całe mnóstwo w czasie swych podróży na Zakaukazie czy do najodleglejszych miejsc Syberii. Przywoził tam jakże potrzebną pomoc, zakładał biblioteki, dla których sprowadzał polskie książki, ożywiał skupiska potomków dawnych zesłańców, otaczał opieką polskie mogiły, spisywał sybirskie dzieje polskich rodzin, katalogował tamtejsze miejsca pamięci. Jego drukarnia nieodpłatnie powielała wydawnictwa patriotycznych środowisk i parafii. Został za to doceniony honorowym członkostwem kilkudziesięciu stowarzyszeń, Krzyżem Solidarności Walczącej, Krzyżem Komandorskim Polonia Restituta, Krzyżem Służby Niepodległości i innymi odznaczeniami. Dopiero w ostatnich latach życia nieco więcej czasu zaczął poświęcać innym swoim marzeniom, do których należało żeglarstwo. Niewiele miał jednak szczęścia cieszyć się spełnianiem tych pragnień, na jakie niewiele było miejsca w jego życiu jakże pełnym służby sprawie wolności Polaków i innych narodów oraz spieszenia z pomocą potrzebującym. Tadeusz zmarł nagle, dwa dni przed Świętami Bożego Narodzenia roku 2021.
Artur Adamski
