26 sierpnia 1980 roku we wrocławskiej Zajezdni numer 7 przy ulicy Grabiszyńskiej zawiązał się komitet strajkowy. Zablokowano wyjazd z zajezdni autobusom, które miały zawieź Wrocławian na poranną zmianę do pracy. W ten sposób stolica Dolnego Śląska dołączyła do strajkujących robotników Wybrzeża. Rozpoczęła się trwająca 16 miesięcy wiosna „Solidarności”.
Dwa lata później podczas manifestacji w drugą rocznicę strajków sierpniowych doszło do bitwy wrocławskiej. Mimo trwającego stanu wojennego kilkadziesiąt tysięcy wrocławian demonstrowało sprzeciw wobec władzy komunistycznej. Do dzisiaj nie policzyliśmy wszystkich ofiar. Wiemy, że jedną z nich był Kazimierz Michalczyk, który został postrzelony i zmarł w szpitalu przy ulicy Grabiszyńskiej.
O tych dwóch historycznych rocznicach pamięta dolnośląska „Solidarność”, organizując doroczne uroczystości sierpniowe. Zaczęły się one od modlitwy przy grobie świętej pamięci Kazimierza Michalczyka. Związkowe sztandary pochyliły się na grobami Piotra Bednarza i Marii Zapart – wieloletnimi członkami władz Związku. Następnie w kościele pod wezwaniem św. Klemensa Dworzaka odbyła się uroczysta msza święta, przypominająca msze odprawiane na autobusowej zajezdni 42 lata temu. Przewodniczył wrocławski metropolita arcybiskup Józefa Kupny. Koncelebrowali ksiądz kanonik Krzysztof Hajdun i ówczesny proboszcz parafii świętej Elżbiety ks. Franciszek Głód.
Podczas kazania kapelan dolnośląskiej „Solidarności” Krzysztof Hajdun przypomniał pokojowe hasła związku, ale także nawiązał do współczesności. Powiedział, że „Solidarności” nie trzeba nas było uczyć. Okazaliśmy ją rodzinom ukraińskim, które w naszej Ojczyźnie znalazły schronienie przed okropnościami wojny. W modlitwie wiernych wspomniano inne ofiary stanu wojennego, także te z pobliskiego Lubina.
Uroczystość złożenia wieńców i kwiatów pod tablicą upamiętniającą strajk Sierpnia 80 odbyła się w asyście kilkudziesięciu sztandarów organizacji związkowych, patriotycznych i społecznych. Przedstawiciele władz państwowych, samorządowych, urzędów, służb mundurowych przedsiębiorstw, stowarzyszeń i osób prywatnych ułożyli dywan z kwiatów pod historycznym pomnikiem. Tradycyjnie członkowie „Solidarności” Walczącej zaznaczyli swoją obecności przy pamiątkowej tablicy.
Środowisko Solidarności Walczącej dumne, że w latach stanu wojennego wspierało ruch związkowy, przez cały rok świętuje swoje czterdziestolecie.
Tomasz Białaszczyk
