Kiedy Wielka Brytania w wyniku procesu zwanego Brexitem, 31 stycznia 2020 roku o godz. 24.00 opuściła struktury Unii Europejskiej, wydawało się, że odejście z tak wielkiego bloku gospodarczego przyniesie jej same niepowodzenia. Rzeczywiście nie brakuje ich w Zjednoczonym Królestwie.
Przede wszystkim pogłębia się kryzys energetyczny, który winduje średnie ceny energii dla gospodarstwa domowego do ok. 2000 funtów, co w przeliczeniu wynosi ponad 10 tys. złotych rocznie. Jednakże w pokonywaniu tych trudności rząd brytyjski nie musi się już liczyć z unijnymi przepisami, co znacznie ułatwia mu operatywność i skuteczność w pokonywaniu kłopotów. Obecnie ten kryzys jest trudny do opanowania. Jednak w ciągu najbliższych kilku lat kłopoty energetyczne, o ile nie znikną na stałe, to przynajmniej ich skala zostanie zminimalizowania. I nie chodzi tu o propagandowo nagłaśniany pozorny sukces odnawialnych źródeł energii. Te będą nadal głównym tematem mediów, gdyż takie jest polityczne zapotrzebowanie. Tym razem zadziała imperialna pozycja tego kraju, który nigdy z niej nie zrezygnował.
Energetyczny sukces Wielkiej Brytanii
We wtorek, 24.05.2022 roku brytyjskie media triumfalnie obwieściły, że rząd dokonał przełomu w zaopatrzeniu obywateli i przemysłu w tanią energię. Podkreśla się, że ten sukces odniesiono, nie na skutek gigantycznych wydatków, ale dzięki zręcznej polityce zagranicznej. Oto wizyta premiera w Katarze, przyniosła oczekiwany ratunek. Po powrocie do kraju premier Boris Johnson powiedział: Dzisiejsze ogłoszenie naszych katarskich przyjaciół o nowych inwestycjach w wysokości do 10 miliardów funtów jest kolejnym wotum zaufania dla wspaniałych brytyjskich przedsiębiorstw i najnowocześniejszego przemysłu. Katar jest cenionym partnerem Wielkiej Brytanii, wspieranym przez przywództwo szejka Tamima bin Hamada. Odbyliśmy szczegółową dyskusję na tematy ważne dla obu naszych krajów, w tym ożywienie gospodarki, zapewnienie stabilności regionalnej i poprawę bezpieczeństwa energetycznego po przerażającej inwazji Rosji na Ukrainę. W wyniku tego porozumienia Katar zobowiązał się zainwestować w rewolucyjne małe reaktory jądrowe Rolls-Royce’a, które dadzą Zjednoczonemu Królestwu tanią i niezawodną energię. Reaktory mają zapewnić wydajniejszy sposób dostarczania energii jądrowej niż tradycyjny, z jednostkami, które choć mają wielkoś
dwóch boisk piłkarskich, mogą zasilić pół miliona domów. Jednocześnie Katar wraz z francuskim gigantem naftowym Perenco i amerykańską firmą Exelon Generation udzielą Rolls-Royce’owi pożyczki w wysokości 500 milionów funtów, aby przyspieszyć rozwój przełomowej technologii. Rolls-Royce i Katar mają również połączyć siły, aby zbudować kampus naukowo-techniczny w Wielkiej Brytanii dla rozwijania tego rodzaju technologii. Wojna na Ukrainie
Brytyjskie media szydzą z UE, że po czterech miesiącach od rozpoczęcia rosyjskiej inwazji na Ukrainę nie potrafi uzgodnić stanowiska w sprawie rezygnacji z rosyjskich paliw kopalnych. Dla tego wyspiarskiego kraju mającego własne złoża ropy naftowej na Morzu Północnym jest to decyzja stosunkowo łatwa. Dotyczy to również gazu ziemnego, którego tylko 8 proc. sprowadza z Rosji. Tu też odniesiono sukces, sprowadzając podobne ilości z Izraela zamiast z Rosji. Pośredniczy w tym Egipt, gdzie istnieją instalacje do skraplania i wysyłania gazu do Zjednoczonego Królestwa. Niestety UE nie dysponuje takimi możliwościami dyplomatycznymi, jak Wielka Brytania, która jest postrzegana przez Stany Zjednoczone jako ich niezatapialny krążownik u wybrzeży Europy.
UE konkurent UK
Politycy i media Wielkiej Brytanii pilnie śledzą wszystkie wydarzenia w krajach UE. Szczególną uwagę zwracają na wszelkie nieporozumienia między krajami członkowskimi.Nie czynią z tego żadnej tajemnicy, twierdząc, że samodzielne państwa narodowe są dużo sprawniejsze, od unijnego molocha. Na ich celowniku znajdują się przede wszystkim Francja i Niemcy, które tworzą trzon tego ugrupowania. Zapewne Brytyjczycy wpadają w przesadę, nie dostrzegając niczego pozytywnego w unijnych postanowieniach, decyzjach i proponowanych rozwiązaniach politycznych i gospodarczych.Na tym tle zwraca uwagę realizacja imperialnej doktryny Wielkiej Brytanii, która była realizowana i wdrażana od ponad pięciuset lat panowania na morzach i lądach świata. W tym czasie Wielka Brytania robiła wszystko, co w jej mocy, aby na kontynencie euroazjatyckim nie wyrosła dla niej jakakolwiek konkurencja. Dla Wielkiej Brytanii zawsze korzystna jest sytuacja, kiedy na tym kontynencie trwa wojna. Osłabia ona jej konkurentów i o to właśnie chodzi. Niezależnie od faktycznych przyczyn wojny ukraińsko-rosyjskiej, które można uznać za obiektywne, komentarze brytyjskich polityków i dziennikarzy są niezwykle krytyczne. Dla przykładu można tu podać informacje o przygotowywanym zamachu stanu na Kremlu. Blisko dwa miesiące temu obwieścili, że Putin boi się wyjść ze swego gabinetu, gdyż za drzwiami czekają na niego zamachowcy. Oblanie ambasadora Rosji czerwonym sokiem pomidorowym okazało się najważniejszym tematem brytyjskich programów informacyjnych.
Prognozowany rozpad UE
Brytyjski Express 31 maja br. pisze, że kraje UE uległy podziałowi od lutego, gdy blok reaguje na przyspieszający plan Rosji na Ukrainie, a Władimir Putin prawdopodobnie chętnie powita niezgodę w zachodnim sojuszu. Uważa się, że zachodzi proces, który może doprowadzić do wyjścia kolejnych państw z UE. Angielska gazeta pyta, które kraje, jako następne mogą opuścić UE? I udziela odpowiedzi, którą prezentujemy niżej.
Węgry
To wieloletni sojusznik Putina, który w kwietniu zapewnił Viktorowi Orbanowi nową kadencję premiera Węgier. UE zwolniła Węgry z embarga na ropę, którego celem było zamknięcie pozostałych europejskich strumieni dochodów Moskwy. Po objęciu nowej kadencji Orban otrzymał od Putina gratulacje, więc jego passa wśród unijnych przywódców może w końcu przeminąć, co doprowadzi do usunięcia Węgier z UE.
Austria
Austriacka historia eurosceptycyzmu jest prawie tak popularna jak w Wielkiej Brytanii. Ten kraj od dziesięcioleci rozważał swoje miejsce w UE.W 2021 roku Markus Gastinger, politolog z Uniwersytetu w Salzburgu, stworzył „indeks wyjścia z UE”, który umieścił kraj na szczycie narodów mogących opuścić blok, ale ruch Öxit nie nabrał większego rozpędu.
Czechy
Czechy są jednym z młodszych członków UE, dołączyły do niej w 2004 roku.Kraj wszedł do bloku po referendum akcesyjnym, akceptowanym przez 77,3 procent ludności Czech.Jednak od tego czasu nastawienie się zmieniło. Badanie przeprowadzone na początku 2020 roku przez grupę badawczą Behavio wykazało, że aprobata dla UE była najniższa spośród 27 państw członkowskich.Tylko 33 procent Czechów powiedziało, że postrzega UE pozytywnie, natomiast za pozostaniem w bloku opowiedziała się mniej niż połowa, tzn. 47 procent.
Szwecja
Szwedzki „Swexit” zyskał na popularności, odkąd Wielka Brytania zagłosowała za opuszczeniem UE w 2016 roku.Kraj był na równi z Austrią w skali profesora Gastingera w 2021 roku, a od 2021 roku zbliża się do opuszczenia bloku. Jednak Szwecja nie jest całkowicie eurosceptyczna – urzędnicy opowiadają się za ściślejszymi więzami w niektórych sektorach, szczególnie w dziedzinie zdrowia.
Włochy
Włosi byli inicjatorami UE, a rozmowy o „Italexit” nie były dotąd poważnie brane pod uwagę. Ale partie polityczne w tym kraju stały się bardziej eurosceptyczne w ostatnich latach. Trzy dominujące ruchy we włoskiej Izbie Deputowanych podzielają tego rodzaju opinie. Włochy mają również w Izbie Deputowanych i Senacie partię polityczną Italexit dążącą do wyprowadzenia kraju z bloku.
Adam Maksymowicz
