Wbrew pozorom to nie będzie przepis kulinarny. Najpierw zajmijmy się sztuką w ogólności. Jaka jest, każdy widzi. Obecnie bowiem nie jest sztuką namalować obraz, napisać powieść, utwór muzyczny czy dramat, ale sztuką jest upowszechnić swoje dzieło, a o tym decydują ludzie o niekoniecznie wyrobionym guście.
Idę sobie chodnikiem, a tu na mojej drodze staje para. Ona tyłem do mnie, on przodem. Próbuję ich ominąć, gdy nagle on przerywa konwersację z partnerką i zaczepnie zwraca się do mnie. „Dlaczego mi się pani przygląda!?” Zdziwiłam się i wtedy dopiero zauważyłam, że mężczyzna ma całą twarz, prócz nosa, pokrytą tatuażami. Uznał a priori, że nie powinnam akceptować takiego sposobu upiększeń i zaatakował mnie wyprzedzająco. Ot, taka ciekawostka psychologiczna, a może… to jednak „trendy”?
Twórcy Teatru Telewizji zachowują się podobnie. Biorą na przykład „Króla Edypa” i upiększają go tak gruntownie, że spod „tatuażu” już go nie widać. Młody widz ma prawo dojść do wniosku, że ten Sofokles, to głupek, a napisane przez niego słowa, nieważne, czy mówione szeptem, wykrzykiwanie czy wyśpiewywane są bez znaczenia dla wielkiego współczesnego twórcy, jakim jest reżyser spektaklu. Brak dykcji aktorów, to ważny dodatek do „prawdziwego artyzmu”. Już się boję, co ci „artyści” zrobią z „Szewców” Witkacego 9 maja.
„Nadzwyczajna kasta” niszczy nie tylko wymiar sprawiedliwości i służbę zdrowia, ale i, a może zwłaszcza, kulturę. Tu nie ma litości nad tym co mądre, czy piękne. Dawniej zapewne też ważne były tak zwane dojścia, ale pewne standardy musiały być i były zachowywane. Dzisiaj dzieło, żeby zaistnieć, powinno być „kontrowersyjne”. Jeśli nie działa jak środek wymiotny, to nie spełnia zadania. Samo „rzucanie mięsem” już nie wystarczy „wymagającej publiczności”.
Małgorzata Todd
