Z Anną Nuzzo, katolicką piosenkarką ze Stanów Zjednoczonych, rozmawia Małgorzata Pabis.
Mówisz o sobie, że jesteś katolicką piosenkarką. Czym więc jest dla Ciebie wiara?
Kiedy myślę o wierze, myślę przede wszystkim o tym, jak głęboko kocham Boga. Wiem także, że On kocha mnie (i nas wszystkich) nieskończenie bardziej, niż mogłabym sobie kiedykolwiek wyobrazić! On tak bardzo nas kocha i chce, abyśmy spędzili z Nim wieczność w niebie; to sprawia mi wielką radość i stanowi pocieszenie. Jestem zasmucona, gdy myślę o tak wielu ludziach, którzy nie kochają Boga lub nie wierzą w Niego, ponieważ jeszcze Go nie poznali.
Widzisz, nie możesz kochać tego, czego nie znasz. Msza Święta, modlitwa i Pismo Święte są budulcem relacji z Bogiem, poznawania Go i kochania. Dla mnie wiara jest zaufaniem i zawierzeniem Bogu oraz Jego miłości i miłosierdziu dla nas wszystkich. Wiara jest staraniem się czynienia wszystkiego, co w mojej mocy, aby podążać za Jego wolą w moim życiu. Wiara jest także ewangelizacją i szerzeniem Bożej miłości w innych dzięki wyjątkowym darom i talentom, którymi nas obdarzył, abyśmy mogli to robić.
Jak to się stało, że zaczęłaś śpiewać?
Zaczęłam śpiewać w kościele jako małe dziecko. Nie komponowałam jednak własnych piosenek katolickich – aż do 2012 r. Wtedy to poświęciłam siebie Jezusowi przez Maryję – pomogła mi w tym książka ks. Michaela Gaitleya MIC zatytułowana 33 Days to Morning Glory. Kiedyś czułam wielki niepokój i strach przed śpiewaniem solówek. Konsekracja maryjna w cudowny sposób uzdrowiła mnie i zmieniła moje życie! Na mojej stronie internetowej: www.annanuzzo.com znajduje się film, w którym mówię szerzej o tym.
Śpiewasz o Bożym miłosierdziu. Skomponowałaś muzykę do Koronki do Miłosierdzia Bożego. Czym jest dla Ciebie to miłosierdzie?
Miłosierdzie dla mnie to współczująca i bezwarunkowa miłość Boga do nas wszystkich! Wszystko, co musimy uczynić, to przystąpić do spowiedzi ze skruszonym sercem i pragnieniem, aby już więcej nie grzeszyć, a nasze grzechy zostaną odpuszczone! Możemy zacząć od nowa! Bóg Ojciec kocha nas wszystkich tak bardzo, że posłał swojego Syna Jezusa, aby cierpiał umarł za nasze grzechy. Odmawianie Koronki do Miłosierdzia Bożego jest naszym sposobem, aby o tym pamiętać – uczcić to, aby pokazać Bogu naszą miłość – i naszą modlitwą za innych!
W swoim Dzienniczku św. Siostra Faustyna nauczyła nas tak wiele o nabożeństwie do Bożego miłosierdzia i łaskach dla tych, którzy codziennie odmawiają Koronkę o godz. 15.00, a szczególnie dla kochanych przez nas osób bliskich śmierci.
W Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach oraz w wielu miejscach na świecie trwają przygotowania do 20. rocznicy zawierzenia świata Bożemu miłosierdziu. Zgłosiłaś również swój udział w tym przedsięwzięciu. Dlaczego?
Powodów jest wiele, ale najważniejszym z nich jest to, że miałam szczęście być przy łóżku i ojca, i matki, kiedy odchodzili z tego świata. Nie wiedziałam nic o nabożeństwie do Bożego miłosierdzia w 2003 r., kiedy zmarł mój ojciec. Natomiast moja mama zmarła w 2019 r., dokładnie w południe (na Anioł Pański) zaraz po tym, jak moja rodzina i ja wraz z zaprzyjaźnionym księdzem zakończyliśmy odmawianie Koronki do Miłosierdzia Bożego przy jej łóżku. To była bardzo spokojna śmierć. Nasi bliscy i wszystkie dusze w czyśćcu potrzebują naszej codziennej modlitwy. Wierzę, że najlepszą modlitwą o to jest Koronka do Miłosierdzia Bożego, jednak wiele osób wciąż o tym nie wie. Uczestniczę w tych przygotowaniach, ponieważ czuję się mocno wezwana do pomocy w szerzeniu tego orędzia i kultu Bożego miłosierdzia na cały świat.
Kim jest dla Ciebie św. Jan Paweł II?
Pamiętam, że kiedy miałam 12 lat, byłam z rodziną na placu przed bazyliką św. Piotra w Watykanie podczas jednej z jego audiencji. Czułam się, jakby był tam milion ludzi, a każdy słuchał jego słów. Na koniec Ojciec Święty pobłogosławił nas wszystkich. W tamtym czasie niewiele o nim wiedziałam. Ale teraz, kiedy wiem o nim więcej, pokochałam go. Dowiedziałam się o jego zmaganiach z jego dzieciństwa w Polsce, o stracie matki, brata i ojca, o jego miłości i nabożeństwie do Matki Bożej, o jego wielkim papiestwie, o deklaracji w niedzielę Miłosierdzia Bożego itp. Jest teraz potężnym orędownikiem dla mnie.
W 2021 r. byłaś w Polsce, odwiedziłaś m.in. Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach, modliłaś się z nami w Godzinie Miłosierdzia. Czym była dla Ciebie ta wizyta? Jak postrzegasz nasz kraj?
Mieliśmy wspaniałą przewodniczkę pielgrzymkową. Nie tylko podzieliła się z nami swoją ogromną wiedzą na temat wszystkiego, co polskie, ale także podzieliła się swoim SERCEM. Czuliśmy miłość i szacunek, jakim darzy ten kraj, historię i ludzi. Poznawanie i oglądanie Polski jej oczami było pouczające. Myślę, że wszyscy zakochaliśmy się w Polsce i Polakach.
Dziękuję Polakom za przyjęcie nas z otwartymi ramionami i otwartymi sercami nawet w tych niepewnych czasach pandemii, straty i strachu. Wciąż czuję w sercu pokój i nadzieję słów świętego papieża Jana Pawła II: „Nie lękajcie się” i „Totus Tuus”. Jezu, ufam Tobie. Zmiłuj się nad nami i nad całym światem.
To dzięki mojemu nabożeństwu do Matki Bożej i do Bożego miłosierdzia mogłam się dowiedzieć więcej o św. Janie Pawle II, o św. Maksymilianie Kolbe i o św. Faustynie. Bardzo pragnęłam odwiedzić ojczyznę tych trzech wielkich świętych, a także miejsce „narodzin” nabożeństwa do Bożego miłosierdzia. Moja grupa pielgrzymkowa (w ramach amerykańskiego operatora pielgrzymkowego Nativity Pilgrimage) pochodziła z Narodowego Sanktuarium św. Maksymiliana Kolbe w Marytown (Libertyville, IL). Mieliśmy to szczęście, że byliśmy w pięknej Polsce przez 10 dni we wrześniu ubiegłego roku; odwiedziliśmy m.in. Kraków, Warszawę, Wadowice, Niepokalanów, Częstochowę, Głogowiec, Auschwitz, kopalnie soli, Zakopane. Byłam głęboko poruszona tyloma świętymi miejscami, historią, ludźmi pełnymi wiary i oczywiście smakowało mi pyszne jedzenie! Nie mogę się doczekać powrotu w sierpniu na jubileuszową uroczystość Miłosierdzia Bożego!
Dziękuję za rozmowę.
