Za czasów słusznie minionych brakowało wszystkiego, ale braki tłumaczono chętnie tym, że winę za to ponoszą sami klienci. Na pytanie, dlaczego nie ma ani jednej pary pantofli o małym rozmiarze, ekspedientka odpowiadała: „Bo klientki marudziły”. Nie wiadomo, o jakie klientki chodziło, czy o takie, które miały stopy jak złodziej podolski i nie mogły ich wbić w za małe obuwie? Zapewne w trosce o ich dobre samopoczucie zaniechano produkcji małych butów.
Modna warszawianka o stopie Kopciuszka mogła się udać do prywatnego zakładu Golcowej przy ulicy Chmielnej, gdzie na miarę robiono, może nie tanie, ale śliczne i wygodne pantofelki. Okazuje się jednak, że ten cały wysiłek był niepotrzebny. Gdyby wówczas telewizja wyprodukowała film o Marusarzu, wszyscy dowiedzieliby się, że nawet dziecko może nosić trzewiki o wiele numerów za duże. Po co dzieciom małe buty? Że też w PRL-u nikt nie wpadł na ten praktyczny pomysł.
Twórcy filmu o Marusarzu odkryli więcej nieznanych praw fizyki związanych z pojemnością. Wykazali, że wysoki mężczyzna mieści się w małej budzie psa. Zwierzę udostępniło swoje lokum prawdopodobnie wcześniej obłaskawione pętami kiełbasy, której więzień miał zapewne w obfitości wielkiej i mógł się z psem nią dzielić podczas licznych spacerów. Zastanawiające, dlaczego zrobiono film zawierający tyle bzdur. Teoria spiskowa podpowiada, że dla ośmieszenia polskiego bohatera, ale prawda jest zapewne znacznie prymitywniejsza. Ot zwykła promocja nieudaczników, którzy w życiu nie zrobili, a może nawet nie widzieli dobrego filmu.
TVP wie jednak, na czym polega reklama. Od razu po projekcji „dzieła” ogłosiła, że widzowie domagają się powtórki filmu, mogą więc obejrzeć go ponownie jeszcze tego samego wieczora. Tym samym weszła w buty innej stacji telewizyjnej nadającej „całe kłamstwo całą dobę”.
Małgorzata Todd
