Świat należy do wytrwałych. Żeby tę prawdę zrozumieć, trzeba być człowiekiem cierpliwym. Chodzi najpierw o pojmowanie rzeczywistości, której uczymy się i do której dojrzewamy w rodzinie. Papież Franciszek zauważa: „Problem rodzi się wówczas, gdy żądamy, aby relacje były idylliczne czy też, aby ludzie byli doskonali, albo gdy stawiamy siebie w centrum i oczekujemy wyłącznie, aby działo się tak, jak chcemy. Wtedy wszystko nas niecierpliwi, wszystko prowadzi nas do reakcji agresywnych. Jeśli nie dbamy o cierpliwość, to zawsze będziemy mieli wymówki, aby reagować gniewem i w końcu staniemy się ludźmi, którzy nie potrafią żyć z innymi, typami aspołecznymi, niezdolnymi do opanowania impulsów, a rodzina stanie się polem bitwy. Dlatego słowo Boże zachęca nas: «Niech zniknie spośród was wszelka gorycz, uniesienie, gniew, wrzaskliwość, znieważenie – wraz z wszelką złością» (Ef 4,31). Ta cierpliwość umacnia się, gdy uznaję, że także druga osoba ma prawo do życia na tej ziemi wraz ze mną, taka, jaka jest. (…) Miłość zawsze ma poczucie głębokiego współczucia, które prowadzi do zaakceptowania drugiej osoby jako części tego świata, nawet gdy działa w inny sposób, niż bym sobie tego życzył” (Amoris laetitia, 92).
Cierpliwość w znaczeniu biblijnym związana jest z czynem. Nie jest zatem postawą bierną ani stoicką rezygnacją, obojętnością. Przykładem cierpliwego działania może być włoski architekt Rocco Buttliere, który stworzył podczas pandemii w 2020 r. replikę Państwa Watykańskiego. Zużył do tego 67 tys. elementów z klocków Lego. Model został skonstruowany w skali 1:650 i mierzy 131 cm na 173 cm. Makieta jest niezwykle dokładna. Znajduje się w niej m.in. zaznaczone czerwoną płytką okno Pałacu Apostolskiego, z którego papież w każdą niedzielę odmawia Anioł Pański. Projekt zajął architektowi 500 godzin w ciągu 70 dni, zaś wykonanie – ponad 300 godzin w ciągu niemal miesiąca.
Ewangelia przypomina, że cierpliwość jest pełnym napięcia trwaniem w wierze w przeciwnościach i próbach, jest pełnym nadziei czekaniem na Pana, oczekiwaniem mocy od Niego, dostrzeganiem zbawczego sensu w tym, co się przeżywa, w imię słów Chrystusa: „Kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony” (Mk 13,13). Wiara każe nam trwać i wytrzymać wszystko. Ona też wzywa do współcierpienia z innymi, do mężnego znoszeniu doznawanego zła, do trwania pomimo zmęczenia, trudu czy kłopotów, do mężnego znoszenia nienawiści, prześladowań, smutku i próby. Bohaterowie biblijni są cierpliwi „mocą Boga”, gdyż On umacnia w nich ludzkie słabości. Cierpliwość nie ma nic wspólnego ze smutkiem, z małodusznością, ale prowadzi do radości. Warunkiem wejścia do królestwa niebieskiego jest bowiem wytrwać w dobrem, przetrwać uciski, uciążliwości, troski związane z sumiennym wypełnieniem obowiązków zawodowych, a także uciążliwości towarzyszące pracy apostolskiej czy cierpienia związane z chorobą.
Święty Paweł pisze: „chlubimy się także z ucisków, wiedząc, że ucisk wyrabia wytrwałość – wypróbowaną cnotę, wypróbowana cnota zaś nadzieję” (Rz 5,3-5). Tak więc cierpliwa wytrwałość jest próbą naszego chrześcijaństwa. Wytrwała współpraca z łaską Bożą wnosi zaś w nasze życie określony porządek, ale też motywuje do kolejnego wysiłku. Święty Augustyn zauważa: „Jeśli zdarzy ci się powiedzieć: To wystarczy, osiągnąłem doskonałość, wszystko będzie stracone”. Kiedy dostrzeżemy bowiem własną niedoskonałość, to łatwiej nam będzie zrozumieć, że Bóg nagradza nas nie tyle za konkretne efekty, co raczej za wytrwałe starania, motywując do cierpliwego znoszenia błędów oraz podążania z nadzieją do przodu.
Ks. Leszek Smoliński
