Obrady Zjazdu Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich trwały dwie doby, prawie nieprzerwanie. Co na nim uchwaliliśmy?
Nie miejsce tu ani czas na omawianie wyniku debat. Ogólne wrażenie, jakie odniosłam, było podobne do tego z poprzedniego zjazdu, czyli znowu nasuwało mi się skojarzenie z obradami sejmu. Wystąpienia można było podzielić na mądre i „mądre inaczej” – stosując poprawnoś polityczną. Nie dorobiliśmy się jeszcze kandydatów pokroju Jachiry, ale i to zapewne przed nami.
Postulowano oczywiście pluralizm wypowiedzi, czyli, żeby każdy mógł pleść, co mu ślina na język przyniesie. Kierowanie się przez dziennikarzy prawdą, albo co gorsza – polską racją stanu, było postulatem skierowanym do tych, którzy i tak przestrzegają tych standardów, a do pozostałych one nie trafiają i wątpię, żeby jakakolwiek perswazja w tej sprawie, dała pożądany skutek.
Nikt natomiast nie zauważył, że na świecie dzieją się rzeczy zamilczane u nas na śmierć z nieznanych powodów. Telewizja, rzekomo rządowa, powinna była chyba wychwycić taką informację, jak zamordowanie brytyjskiego, katolickiego polityka przez fanatycznego islamskiego fundamentalistę.
Zajęta jednak powtarzaniem tysięczny raz tego, co powiedział przed laty folksdojcz Tusk, nie potrafi zauważyć i nagłośnić faktu dobitnie świadczącego o tym, do czego prowadzi „wolność słowa” dla muzułmanów przy jednoczesnej dyskryminacji chrześcijan.
Małgorzata Todd
