Prowadzona przeciw Polsce wojna hybrydowa, polegająca m.in. na stworzeniu tzw. „płonącej granicy” na wschodnich rubieżach naszego kraju, spowodowała konieczność budowy solidnej zapory, zabezpieczającej przed dywersją eskalowaną za sprawą ZBiR -a (Związku Białorusi i Rosji).
Tę inwestycję w polskie bezpieczeństwo za smutną konieczność uznał także premier Mateusz Morawicki. Warto przy tej okazji wyjaśnić być może nie dla wszystkich zrozumiałe słowa o utraconej historycznej szansie w polsko – białoruskich relacjach.
Na początku lat dziewięćdziesiątych, niemal natychmiast po ogłoszeniu swej niepodległości, władze Białorusi zwróciły się do rządu Rzeczpospolitej Polskiej z propozycją budowania wspólnego obszaru ekonomicznego. Pojęcie to miało oznaczać wspólne reformowanie i integrowanie gospodarek obydwu krajów. Jedną z pierwszych inicjatyw w tym zakresie miała być np. ścisła kooperacja zakładów produkujących ciągniki i maszyny rolnicze.
W latach dziewięćdziesiątych Polska stała więc przed historyczną szansą przyciągnięcia Białorusi do krajów świata zachodniego. Postsowiecki imperializm był wówczas w odwrocie, białoruskie społeczeństwo pragnęło gruntownej reformy swojego kraju. Owocem takiego zbliżenia ponad wszelką wątpliwość musiałoby być także wielkie odrodzenie polskości na terenie państwa białoruskiego. Do swoich polskich korzeni bez wątpienia odwoływałoby się wtedy o wiele więcej mieszkańców sąsiadującego z nami państwa. A równocześnie ciągoty prorosyjskie wśród zdeklarowanych Białorusinów zapewne miałyby skalę znacznie mniejszą. Zamiast państwa staczającego się do roli rosyjskiej prowincji być może mielibyśmy dziś bardzo nam bliskiego członka międzynarodowych struktur Zachodu.
Rządy Mazowieckiego, Bieleckiego, Suchockiej, Pawlaka – tę historyczną szansę odrzuciły i zaprzepaściły. Zamiast przyjaciela umacniającego nasz wspólny potencjał i wzajemne bezpieczeństwo skazani dziś jesteśmy na graniczny mur.
AA
and then 