Mateusz Morawiecki należy do grona Polaków nie tylko najbardziej zasłużonych w dokonanym na początku XXI procesie wstępowania Polski do Unii Europejskiej, ale też jest jednym z najlepszych w naszym kraju znawców europejskiego prawa i realiów funkcjonowania europejskiej wspólnoty.

Przypomnieć warto, że w czasie długotrwałych negocjacji warunków przystąpienia Polski do UE obecny premier był jednym z dwóch szefów zespołu odpowiedzialnego za warunki i proces integracji w zakresie systemów finansowych. Jest też Mateusz Morawiecki jednym z dwóch autorów pierwszego polskiego podręcznika prawa europejskiego. Dziś niezmiennie opowiada się za członkostwem Polski w Unii Europejskiej, ale jest stanowczym przeciwnikiem tworzenia „Unii dwóch prędkości” i wszystkiego, co sprzyjałoby staczaniu się UE w kaleki konglomerat równych i równiejszych.

Z zadowoleniem więc Mateusz Morawiecki przyjął oczywiste orzeczenie polskiego Trybunału Konstytucyjnego, który ze składającego się z sześciu słów artykułu 6 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej wyciągnął jedyną możliwą konkluzję. Taką, że w Rzeczpospolitej Polskiej najwyższym prawem jest Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej.

Polskie stanowisko w sprawie wyższości prawa krajowego nad unijnym jasno wyraża to, czym wg państwa polskiego Unia Europejska powinna być. W żadnym razie nie może ona wypoczwarzać się do postaci superpaństwa ani też wielkiego państwa federacyjnego. Unia Europejska musi pozostać dobrowolnym związkiem niepodległych państw i wolnych narodów, współpracujących ze sobą na zasadach wzajemnego poszanowania podmiotowości każdego z nich. Wspólny harmonijny rozwój w organizacji tej powinien polegać na zniesieniu barier celnych a każde współdziałanie musi oznaczać korzyść dla wszystkich. Dążenie do dominacji jednych nad drugimi, wyzyskania jednych przez drugich, gwałcenie właściwych każdemu państwu własnych norm prawnych i kulturowych to ciężkie, destrukcyjne patologie, które z życia wspólnoty muszą zostać wyeliminowane.

Jasne stanowisko państwa polskiego, mimo że sprzeczne z tendencjami imperialistycznymi i neokomunistycznymi, oznacza szansę dalszej budowy Unii Europejskiej jako wspólnego, dostatniego i sprawiedliwego domu obywateli każdego z państw wchodzących w skład tej międzynarodowej organizacji.

AA