Pewnie p. Monika Jaruzelska czuła się zobowiązana z racji znanej w przeszłości znajomości Jerzego Urbana z generałem Jaruzelskim, do przeprowadzenia wywiadu z byłym rzecznikiem rządu stanu wojennego. Jaki będzie los kanału pani Jaruzelskiej po tym wywiadzie, na ile odstręczy większość prawicowych internautów, którzy do tej pory z pewną sympatią oglądali wyważone audycje pani Moniki – jest sprawą drugorzędną.
Clou całej wypowiedzi Jerzego Urbana to ocena Donalda Tuska. Dla przypomnienia:
„Donald Tusk urósł w moich oczach, bo jawił się samą mądrością, samym wdziękiem”.
„Na tle polskiego gumna zakochałem się w Tusku, ponieważ polityka polska jest tak mizerna i żałosna, że coś takiego jawiło mi się jakimś pięknym motylem”.
„Chętniej słucham Tuska niż kompozytorów klasycznych jak Beethoven, Bach czy Mozart. Tusk to jest piękna melodia”.
Po powstrzymaniu naturalnego odruchu wymiotnego warto przez chwilę zastanowić się, skąd u starego cynicznego capa te bałwochwalcze figury retoryczne? Dlaczego Donald Tusk stał się bożyszczem satyra kalającego wszelkie świętości? Odpowiedź wydaje się wbrew pozorom dość prosta. Jerzy Urban widzi w osobie byłego premiera swoje lustrzane odbicie, uosobienie zła, negację wszelkich etycznych wartości. Powrót Tuska do polskiej polityki został naznaczony ładunkiem nienawiści i pogardy oraz ogromem kłamstw. Wystąpienia publiczne Tuska to w duchowym wymiarze absolutne zło.
Jerzy Urban odkrył w Donaldzie Tusku swoją bratnią duszę. Duszę z piekła rodem.
