Były przewodniczący Rady Europejskiej z niemieckiego wskazania, któremu jedyne co wyszło w czasie piastowania wysokiego urzędu to Wielka Brytania z Unii Europejskiej, przyjechał do Polski. I wszystko, co się od tego momentu z nim dzieje przemawia za tym, że przyjazd ten nie był skutkiem jego własnego wyboru. Do roli, jaką ma w naszym kraju odegrać, jest on bowiem nieprzygotowany w stopniu krańcowym. Najwyraźniej decyzja, że ma się znaleźć w Polsce, nie tylko nie była jego decyzją, ale też zapadła w trybie nagłym i miała charakter gwałtu na woli samego Donalda Tuska.
Obserwujący trwające pięć lat poczynania lidera PO w roli „prezydenta” UE stwierdzali często, że zachowuje się on jak potulny zwierzaczek, na którego Niemcom wystarczy gwizdnąć. Nie było bowiem jednej niekorzystnej dla Niemiec rzeczy, której dla Niemiec by nie wykonał. I nie było choćby jednej, której wykonanie oznaczać by mogło jakąkolwiek korzyść dla Polski. „Bądźmy sprawiedliwi, w końcu nie był on polskim kandydatem do tego stanowiska, więc i polskie interesy nie są jego priorytetem – usprawiedliwiał „króla Europy” redaktor Marek Król. Z kolei słowa o Tusku, jako kimś, na kogo Niemcom wystarczy gwizdnąć, potwierdza każdy detal jego zachowania, wypisz wymaluj przypominające agresję kundelka poszczutego na Polskę.
Jak się jednak okazuje – nadzieje pokładane w „wysłaniu Tuska na front wschodni” okazują się płonne. Wg dzisiejszych sondaży poparcie dla Platformy Obywatelskiej właśnie spadło o jeden punkt procentowy. Wszystko więc wskazuje na to, że „szału nie ma i nie będzie”. Wśród bezliku przyczyn do istotniejszych należy jedna. Tusk opuszczał Polskę w realiach jej niemal całkowitego zdominowania przez monopol medialny. Od lat dziewięćdziesiątych absolutnie wszystkie znaczące stacje telewizyjne absolutnie zawsze przedstawiały go tylko i wyłącznie w sposób maksymalnie dla niego korzystny. Przez te wszystkie lata dosłownie dwa razy zdarzyły się wyjątki. I wtedy i tylko wtedy Polakom dane było zobaczyć Tuska postawionego wobec pytań, które przed spotkaniem z pytającymi nie były mu znane. Pierwszy raz zdarzyło się to, kiedy niespodziewanie przyszło mu spotkać się ze zrozpaczonym plantatorem papryki. Słowa „jak żyć, panie premierze?” w epoce tej były czymś tak niebywałym, że powtarzane były przez miliony Polaków i do dziś chyba każdy pamięta tę niesłychaną w ówczesnych realiach medialnych sytuację. Druga tego rodzaju i zarazem ostatnia zdarzyła się po ataku na redakcję tygodnika „Wprost”, po której do Polaków dotarły obrazki z funkcjonariuszami wyrywającymi redaktorowi laptop zawierający niekorzystne dla Tuska materiały. Zanim sytuacja została opanowana – na kilka godzin realizatorzy obrazu, oświetleniowcy i kamerzyści odstąpili od zasady ultra – korzystnego fotografowania Donalda Tuska. I wtedy znów Polacy mogli zobaczyć prawdę o Tusku. Czyli to, że nie jest on ani super – menem ani posągiem ze spiżu, że może mieć oczy pełne lęku a jego ciało potrafi być ilustracją jednej wielkiej przerażonej bezradności.
Kazano mu, więc wrócił. Nie przywiózł ze sobą niczego poza nienawiścią i wściekłością. Ani on ani nikt z jego otoczenia nie pomyślał nawet o tym, że mówiąc o tym, że szukanie czegokolwiek, co w obecnej rzeczywistości nie jest złe, doprowadza go do furii. Ni mniej więc, ni więcej stwierdził więc, że jest furiatem. A w związku z tym, że nie wszystkie media służą teraz do budowania jego cudownego wizerunku, do dużej części Polaków dociera teraz prawda o jego osobie. Oczywista prawda, że może on grać rolę kundelka posłusznego niemieckim panom i ujadającego na tych, których mu oni wskażą. Jednak dla Polski – nie mającego do zaproponowania absolutnie nic. Wściekać się, bluzgać i nie mieć do zaproponowania czegokolwiek konstruktywnego – to treść życia każdej kreatury. Tyle potrafi każde intelektualne zero. I tyle ma do zaoferowania Donald Tusk.
Artur Adamski
