Adopcja dziecka to poważna decyzja, która wymaga nie tylko woli i odpowiednich predyspozycji osobistych, ale również cierpliwości w przejściu przez cały proces formalny związany ze żmudną procedurą. Jeśli z różnych powodów zastanawiasz się, czy adopcja dziecka jest dziełem, w którym chcesz uczestniczyć, zapoznaj się z koniecznymi etapami, które należy przejść w oczekiwaniu na przyjęcie nowego członka rodziny.

Na samym wstępie należy zaznaczyć, iż fakt, że w danej chwili decydujecie się na złożenie wniosku do ośrodka adopcyjnego o przysposobienie dziecka nie oznacza, że będziecie musieli nimi zostać. Cała procedura związana z przygotowaniem przyszłych rodziców adopcyjnych do nowej roli ma za zadanie przedstawić przyszłym rodzicom paradoksalnie negatywne strony związane z adopcją dziecka. Innymi słowy, w pewnym sensie ma nas zniechęcić do podjęcia tej decyzji. Mowa zwłaszcza o etapie szkolenia, które każdy z przyszłych rodziców musi odbyć, a po którym najczęściej dopiero weryfikowana jest ostateczna dalsza decyzja związana z adopcją. Dlaczego taki model obecnie funkcjonuje? Z prostej przyczyny. Przyjęcie nowego członka rodziny może się wiązać z ogromną radością, ale skupia wokół siebie również wiele trudności wychowawczych, emocjonalnych, środowiskowych i rodzinnych, z którymi przyszli rodzice będą się musieli kiedyś zmierzyć. Musi być to więc mocno przemyślana decyzja tak, aby nowi rodzice byli gotowi na ewentualne niepowodzenia.

Co więc należy zrobić, aby zostać rodzicem adopcyjnym dziecka?

1. Umów się telefonicznie na spotkanie w Ośrodku Adopycjnym – w trakcie pierwszej rozmowy przedstawione zostaną wam szczegóły całej procedury adopcyjnej oraz sprawdzone wymogi formalne, które należy spełnić, aby przysposobić dziecko. Jest to również czas na przedstawienie osobistych powodów związanych z decyzją o adopcji
2. Spotkania ze specjalistami – po złożeniu kompletu dokumentów konieczne jest odbycie szeregu spotkań z psychologami, pedagogami z danego ośrodka. Będą one przeprowadzane zarówno indywidualnie, jak i wspólnie jako para. Będzie to czas, aby porozmawiać o wszelkich wątpliwości i zadać pytania związane z tą procedurą.
3. Szkolenie – po spotkaniach ze specjalistami wydawana jest kwalifikacja na szkolenie prowadzone przez ośrodek. W trakcie szkolenia przygotowujesz się na przyjęcie dziecka. Zapoznasz się z odpowiednimi przepisami prawa rodzinnego regulującymi kwestię adopcji oraz problemami dotyczącymi rozwoju dziecka wychowywanego przez rodzinę naturalną. Szkolenie ma za zadanie również jak najlepsze poznanie przyszłych kandydatów na rodziców adopcyjnych tak, aby dobrać dzieciom jak najlepszych rodziców. Jest ono bardzo praktyczne i w dużej mierze polega na wykonania szeregu ćwiczeń, które nierzadko wyzwalają emocję i pobudzają do refleksji. Wykonuje się również testy psychologiczne.
4. Telefon z informacją o wyborze dziecka – po odbytym szkoleniu należy oczekiwać telefonu z ośrodka adopcyjnego z informacją o dziecku, jakie może trafić do Waszej rodziny. Przedstawiane są oczywiście podstawowe informacje związane z jego zdrowiem i historią rodzinną i aktualnymi problemami wychowawczymi. Następnie umawiane jest spotkanie z dzieckiem w obecności prowadzącego. Po trzech spotkaniach powinna zapaść decyzja z obu stron o adopcji.
5. Wniosek do sądu – po podjęciu decyzji o wyborze dziecka składamy wniosek o adopcję do sądu. Bardzo często wniosek ten kieruje się za pośrednictwem danego ośrodka adopcyjnego. Procedura sądowa nie jest jedynie czystą formalnością, gdyż w jej trakcie odbywa się rozprawa, która jest zwieńczeniem starań pary o dziecko. Sąd bada wszelkie opinie wydane w sprawie przyszłych rodziców, w tym również kuratora sądowego, który odwiedził dom. Po zakończonym postępowaniu sąd wydaje postanowienie, które po uprawomocnieniu ostatecznie przesądza o utworzeniu nowej rodziny i przysposobieniu kolejnego członka.

Decyzja o adopcji dziecka wiąże przyszłych rodziców na całe życie. Z pewnością nie jest to prosta droga, lecz w przyszłości może zaowocować czymś, co nikt nie jest w stanie kupić – stworzeniem środowiska miłości dla obcego dziecka i pozwolenie na powiedzenie mu wobec kogoś „mamo” i „tato”.