16 C
Warszawa
piątek, 29 marca, 2024

Jak stawiać dziecku granice?

26,463FaniLubię

Umiejętność wyznaczania dziecku granic to jedno z najtrudniejszych zadań wychowawczych przed jakimi staniemy jako rodzice. Sztuka ta polega bowiem na znalezieniu złotego środka między „wolnością” a „dyscypliną”. Jest to zagadnienie niezwykle praktyczne, które ściśle wiąże się jednak z umiejętnością zadbania o naszą własną wolność.

Czy założyć dziecku blokadę na podejrzane strony internetowe czy też ufać w jego dojrzałość? Zgodzić się na nocne powroty ze spotkań towarzyskich czy odebrać dziecko samochodem? Dać dziecku smartfon i liczyć na jego rozwagę w korzystaniu z tego urządzenia czy zupełnie zrezygnować z tej atrakcji? Te i wiele innych praktycznych pytań to jedne z dylematów, które pomogą zbudować w naszych dzieciach ich definicję wolności.

- Autopromocja - KLIKNIJ NA GRAFIKĘ-

Niejednokrotnie sparaliżowani z powodu krzyku naszego potomka czujemy się bezradni. Tymczasem ten krzyk jest wołaniem o potrzebę postawienia realnych granic jego zachowania. Jeśli bowiem zlekceważymy granice dziecka, pokazujemy mu, że można lekceważyć granice innych ludzi. Pokazując mu nasze granice uczymy jednocześnie rozpoznawania i zawalczenia o jego własne, gdy ktoś naruszy ich wolność.

Zastanówmy się jednak wpierw, co oznacza słowo „wychowywać”. Wychowywać to znaczy kochać i wymagać. Dlaczego akurat te dwa warunki są bezwzględnie najważniejsze? Jeśli bowiem zabraknie któregoś z nich, nie możemy wówczas mówić o dojrzałym wychowaniu. Jeżeli rodzic próbuje kochać swoje dziecko, okazywać czułość, wspierać, mieć serce i cierpliwość, ale nie stawia wymagań, to rozpieści swoje dziecko. Dziecko rozpieszczone, któremu się nie stawia wymagań w codziennym życiu oraz nie stawia się wymagań moralnych ani rozsądnych granic, będzie krnąbrne, niezdyscyplinowane, szybko straci wolność i się uzależni. Będzie aroganckie, niewdzięczne, leniwe i nie będzie w stanie kochać. Będzie po prostu nieszczęśliwe. Druga skrajność to stawianie wymagań dzieciom i to nawet tych mądrych, jednak bez wspierania ich miłością. Dzieci, którym się nie okazuje miłości nie mają siły się rozwijać ani żyć, odechciewa im się istnienia na ziemi, wpadają w rozpacz i depresję, w samotność. Podobnie bardzo łatwo jest im uciec w alkohol i używki, czy też behawioralne uzależnienia typu pornografia czy seks i hazard. Jest to swego rodzaju zadręczanie dzieci jeśli stawiamy wymagania nie okazując najpierw miłości. Jedyną dojrzałą postawą jest bowiem połączenie miłości i wymagań.

Jeśli już wiemy, na czym opiera się umiejętne wychowanie dziecka łatwiej jest nam nauczyć się stawiać mu granice.

Po pierwsze, traktujmy dzieci poważnie. Rodzice mają często skłonność do infantylizowania dzieci. Tymczasem są one niezwykle bystre i inteligentne, a prosty i stanowczy język, jest dla nich wystarczająco zrozumiały.

Po drugie, naucz się opanowywać emocje. Jeśli dziecku uderzy Cię w miejscu publicznym – nie krzycz, nie wpadaj w złość ani nie oddawaj absolutnie jemu. Zachowaj zimną krew. Wówczas powstrzymaj stanowczo, lecz możliwie delikatnie rękę dziecka na odległość, z której nie uczyni nam ani nikomu innemu krzywdy. Wytłumacz, że odsuwasz rękę, gdyż nie możesz pozwolić, aby znów uderzyło nas w twarz. Następnie zaakceptuj emocje dziecka: „Czujesz się zdenerwowany i zły, bo nie kupiłam Ci lodów”. Wyraź swoje stanowisko, że nie zgadzasz się na bicie Ciebie ani innych ludzi. Wytłumacz także dlaczego jest to złe, że powoduje ból i doprowadza do krzywdy drugiej osoby. Następnie zaproponuj dziecku inną aktywność, sposób zachowania, który nie przekroczy granic przez Ciebie wyznaczonych.

Po trzecie, ucz dzieci konsekwencji. Konsekwencja jest naturalnym następstwem danego zachowania. W ten sposób dzieci uczą się, że każda decyzja przez nich podjęta ma swoje skutki w określonej rzeczywistości. Jeśli dziecko nie chce ubrać piżamy, wskaż, że wówczas nie damy rady przeczytać bajek. Jeśli zachowuje się niewłaściwe wobec rówieśników, wskaż że ich unieszczęśliwia i w konsekwencji może stracić przyjaciół.

Po czwarte, nie dawaj dziecku klapsów. Badania potwierdzają, że dawanie dzieciom klapsów w wieku do lat trzech powoduje ich wzmożoną agresję w późniejszym wieku.

Po piąte, mów często o swoich uczuciach i oczekiwaniach. W ten sposób dzieci uczą się, szanować zdanie innych oraz rozumieją dlaczego dana granica jest dla nas ważna. „Nie chcę, żebyście biegali po mieszkaniu, bo jest was dużo i boję się, że zrobicie sobie krzywdę. Jeśli chcecie nadal biegać, możecie pójść wszyscy na dwór”. W ten sposób postawiona granica jest znacznie bardziej autentyczna dla dziecka i uwrażliwia go na nasze i innych potrzeby.

Nauka stawiania granic dziecku to trudne zadanie, jednak zaowocuje w przyszłości bogactwem cnot i wartości, w które będą obfitować nasze dzieci. Stanie się tak jedynie pod warunkiem, kiedy będziemy wychowywali nasze dzieci poprzez „kochanie” i „wymaganie”.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Wpisz swój komentarz!
Proszę wpisać tutaj swoje imię

Powiązane artykuły

Pozostańmy w kontakcie

26,463FaniLubię
274SubskrybującySubskrybuj
- Reklama -spot_img

Najnowsze Artykuły

Skip to content