Wywiadówki szkolne zazwyczaj kojarzone są przez rodziców z czymś negatywnym. Nie jest to miłe uczucie być zaskoczonym kolejną negatywną informacją o słabych ocenach uzyskanych przez nasze dziecko lub nieodpowiednim zachowaniu. Czy to oznacza, że czas spotkań z nauczycielem zawsze musi być związany z nieprzyjemną rozmową po niej z synem lub córką? Oczywiście, że nie. Kluczem do przeprowadzenia dobrej rozmowy z dzieckiem po wywiadówce jest regularna praca nad podtrzymaniem relacji rodzic-dziecko przed nią.
Rozmowę z dzieckiem po wywiadówce rozpocznij od pochwały. Poinformuj z czego jesteś dumny, co wywarło na Tobie pozytywne wrażenie z informacji przekazanych przez nauczyciela. Powiedz, że chciałbyś dopomóc dziecku w rozwoju jego pasji lub umiejętności w danej dziedzinie, w której wykazuje uzdolnienia.
Po pochwałach przejdź do negatywnych informacji, których dowiedziałeś się od nauczyciela. Najpierw przedstaw fakty. Później zapytaj się syna lub córki o potwierdzenie danego zdarzenia. Następnie wyraź swoje uczucia oraz potęp zachowanie dziecka, jeśli wymaga tego sytuacja. Istotne jest także zaproponowanie rozwiązania problemu. Jeśli sytuacja dotyczy nieodpowiedniego zachowania w szkole wobec innych, wskaż konieczność przeproszenia kolegów i sposobów naprawy wyrządzonej krzywdy. Nie zawsze musisz sam w całości wskazywać jak powinno wyglądać naprawienie błędów przez syna lub córką. Poproś wpierw swoje dziecko o propozycje rozwiązania problemu z jego strony. Najistotniejsze jest, aby dziecko poczuło wsparcie w rozwiązaniu problemu, a nie ukaranie za postępowanie.
Niezwykle istotna może się również okazać rozmowa z mężem na temat spraw, które zostały poruszone o naszym dziecku na wywiadówce. Zgodność dwójki rodziców co do sposobu postępowania dziecka pomoże nam przeprowadzić rozmowę z dzieckiem i wyrobić sobie właściwe zdanie na temat usłyszanych informacji.
Warto również wskazać, że wszystkich trudnych rozmów po wywiadówce jesteśmy w stanie uniknąć. Przed pójściem na wywiadówkę warto najpierw porozmawiać z dzieckiem i zapytać czy jest coś, co powinniśmy wiedzieć przed spotkaniem z nauczycielem lub czy jest pewien temat, który chcielibyśmy poruszyć w rozmowie z wychowawczynią. Być może istnieją wydarzenia, które wywołują wstyd i lęk dzieci, a same nie potrafią się zdobyć na odwagę, aby o nich porozmawiać z rówieśnikami lub nauczycielami. Wtedy właśnie potrzebują naszej pomocy i interwencji.
Rozmowa jest więc kluczem do uniknięcia w przyszłości informacji o negatywnych zachowaniach naszych dzieci. Istotne jest jednak, aby odbywała się ona codziennie i żebyśmy byli otwarci na wszystko co usłyszymy od syna lub córki – zarówno dobrego jak i złego. Jeśli bowiem będzie wiedział, że za dane przewinienie spotka go kara, nie będzie chciał dzielić się z nami swoimi przeżyciami. Jeśli będzie czuło w nas autorytet, uszanuje także nasze zdanie na temat danej sytuacji, a jeśli trzeba wprowadzi w czyn odpowiednie polecenia. Z drugiej strony musimy również dać do zrozumienia dziecku, iż jeśli codziennie poinformuje nas o wydarzeniach w szkole, będzie w ten sposób budować zaufanie do siebie samego w oczach rodziców. Nierozwiązywane i ukrywane problemy często się nawarstwiają i doprowadzają do eskalacji kolejnych. Dlatego warto wyjść codziennie z inicjatywą, aby porozmawiać o odczuciach dzieci na temat tego co wydarzyło się w szkole.
