Nauka wyrażania własnych uczuć przez dzieci to długi proces, który powinniśmy zainicjować od najmłodszych lat. Nasze pociechy bardzo często nie wiedzą dlaczego odczuwają smutek, radość, złość, a dodatkowo nie potrafią również rozpoznać własnych emocji. Jeśli im w tym nie pomożemy, będą czuły się niezrozumiane i będą odczuwały wrogość wobec osoby, która zaprzecza naszym negatywny uczuciom.
O co tak naprawdę chodzi z tym całym wyrażaniem uczuć? O to, iż nie możemy się dobrze zachowywać, jeśli nie czujemy się dobrze. Podobnie dzieci nie będą się dobrze zachowywać, jeśli nie pozwala im na to ich samopoczucie. Zlekceważenie etapu nauki wyrażania własnych uczuć to utrata szansy na nakłonienie malców do współpracy. Oczywiście, z wyrażaniem pozytywnych uczuć większość z nas i dzieci nie ma najmniejszego problemu. Schody zaczynają się dopiero wtedy, gdy dzieci wyrażają negatywne emocje takie jak złość, zazdrość, zdenerwowanie.
Aby rozpocząć proces nauki wyrażania przez dziecko jego emocji, możemy spróbować wykorzystać kilka sprawdzonych metod:
Po pierwsze, zaakceptuj uczucia słowami – każde uczucie możemy zaakceptować – złość, zdenerwowanie, przygnębienie. Naszym zadaniem jest pomóc dzieciom uwolnić to, co jest wewnątrz niego. W przeciwnym razie negatywne emocje będą narastać. Nie chodzi oczywiście o to, żeby zagrzewać do dalszej eskalacji złości i konfliktu, ale aby potwierdzić uczucia i spróbować je sformułować. „Widzę, że jesteś naprawdę zły na Kubę”, „Paweł musiał zrobić coś, co cię zdenerwowało”, „Zdaje się, że jesteś rozczarowany, że nie idziemy dziś do kina”
Po drugie, spróbuj zaakceptować uczucia na piśmie lub obrazku – spisanie uczuć i pragnień dziecka bądź ich namalowanie to również doskonały sposób na przedstawienie emocji. Napisanie aktualnych pragnień dziecka, typu lody, słodycze czy też namalowanie „Jak się teraz czujesz?” może się okazać potężnym narzędziem w nauce emocji. Narysowanie chłopca ze łzami w celu zobrazowania złości i płaczu, czy zaproponowanie dziecku, aby namalowało jak straszna w jego oczach jest np. szkoła pomoże nam rodzicom wczuć się w jego stany emocjonalne, a dziecku lepiej zrozumieć jakie uczucia w sobie posiada.
Po trzecie, mów o swoich emocjach – w nauce uczuć i emocji dzieci niezwykle istotna jest również nasza postawa i komunikaty, które informują je w jakich stanach emocjonalnych się znajdujemy my, rodzice. „Kiedy widzę, że jedno dziecko robi drugiemu krzywdę, jestem zdenerwowana”, „Jestem smutna, gdy widzę, że nie chcesz się opiekować swoją siostrą”, „Czuję ogromną ulgę, bo pomogłeś mi przynieść zakupy”.
Po czwarte, skorzystaj z pomocy naukowych – książki dla dzieci, gry edukacyjne czy inne narzędzia są również świetnym sposobem na naukę emocji u małych dzieci. Pozwalają im zapoznać się z podstawowymi uczuciami poprzez zabawę i przygotować je na zaistnienie tych stanów w przyszłości. W ten sposób rozumieją, że odczuwanie wstydu, złości i innych emocji jest ludzkie, normalne i łatwiej będzie im komunikować rodzicom jak się w danej chwili czują.
Nauka emocji to trudne zadanie, jednak jest doskonałym sposobem na poznanie swojego serca, naukę funkcjonowania w społeczeństwie, budowanie poczucia własnej wartości, a także uczy szacunku, wrażliwości i empatii wobec innych osób. Spróbuj jeszcze dziś pomóc swojemu dziecku nazwać to co tkwi w jego sercu.
