5 najważniejszych zasad rozmowy z nastolatkiem

Etap dojrzewania naszych dzieci jest dla większości rodziców oceniany jako najtrudniejszy, a niekiedy wręcz niemożliwy do opanowania. Burza emocji, ciągła przekora i silny wpływ otoczenia – na szczęście dzięki kilku cennym umiejętnościom, jesteśmy w stanie sobie poradzić z tym ważnym czasem w życiu naszych dzieci.

Czy zastanawiałeś się kiedyś skąd się biorą problemy wychowawcze u nastoletnich dzieci? W dużej mierze z braku relacji z rodzicami. Czy poza „jak tam w szkole?” i „co słychać?” łączy cię z Twoją córką lub synem głębsza więź? Aby powstała relacja, konieczna jest rozmowa i otwarcie się zarówno jednej jak i drugiej strony na swoje przeżycia. Pomocne mogą się okazać w jej przeprowadzania trzy strategiczne zasady prowadzenia dobrej rozmowy:

- Autopromocja - KLIKNIJ NA GRAFIKĘ-

1. Prymat słuchania nad mówieniem
2. Prymat zrozumienia nad osądzaniem
3. Prymat dzielenia się tym co jest we mnie nad dyskusją, w której jedna ze stron musi mieć rację

Z całą pewnością, to właśnie Ty jako ojciec będziesz posiadał inicjatywę w tym, aby zacząć ją budować.

Oto 5 najważniejszych zasad rozmowy z nastolatkiem:

1. Poprzedzaj pytanie słowami „Zastanawiam się…” – nierzadko zachowania naszych dzieci będą wprawiały nas w frustrację i będziemy oczekiwali jako rodzice wyjaśnień podjętych przez nich decyzji. Wtedy najczęściej zaczynamy słowami „Dlaczego nie odrobiłeś lekcji i dostałeś jedynkę?”. To pytanie od razu powoduje, że nastolatkowie zamykają się w sobie i czują, że ich pozycja w dyskusji jest na starcie przebrana, bez względu na to jaka byłaby odpowiedź. Spróbuj poprzedzić to pytanie słowami „Zastanawiam się, dlaczego nie odrobiłeś wczoraj lekcji?”, a szybko zobaczysz efekty w otwarciu się Twojego dziecka na rozwiązanie poruszonego przez Ciebie problemu.
2. Poświęć codziennie 30 minut na rozmowę sam na sam z dzieckiem – niemal większość rodziców ma przeświadczenie, że zarówno oni jak i ich dzieci żyją w dwóch różnych światach. Różnica pokoleniowa powoduje trudności w nawiązaniu relacji. Aby jednak budować relację konieczna jest wytrwałość i ciężka praca. Jak to zrobić? Pewien ojciec widząc, że coraz bardziej zaczyna rozchodzić się jego relacja z synem postanowił zacząć z nim… rozmawiać. Codziennie wieczorem przychodził do pokoju syna i przez 20 minut mówił o sobie, jak się czuje, co go zdenerwowało, a z czego jest zadowolony. Bez żadnych prób wydobywania od syna tego samego. Przez pierwszych kilka dni syn nie mówił nic i myślał, że ojciec zwariował. Jednak po dwóch tygodniach syn zaczął również opowiadać o sobie. Otworzył się na ojca i tłumaczył mu co jest dla niego ważne. W tej metodzie niezwykle ważna jest wytrwałość
3. Naucz się opanowywać emocje – sztuka opanowania emocji to jedna z podstawowych umiejętności życiowych. Nie ma co ukrywać, nasze dzieci uczą się panować nad swoimi emocjami poprzez obserwację nas samych. Jeśli nie potrafimy poradzić sobie z krzykiem, wybuchowością i brakiem spokoju, nie oczekujmy tego samego od naszych pociech. Bardzo często gwałtowne emocje wyłączają naszą racjonalną ocenę sytuacji. Spróbuj więc oderwać się od skumulowanych negatywnych wydarzeń związanych z Twoim dzieckiem i ze spokojem rozpoczynać każdą rozmowę. Nawet gdy widzisz pokój pełen nieporządku i niechlujstwo staraj się reagować tak, jakbyś nigdy wcześniej nie widział niedociągnięć, o które się wciąż denerwujesz i które na samym wstępie wzbudzają w Tobie frustrację. Pamiętaj również, że nasz układ nerwowy jest jak silnik – wymaga chłodzenia. Jeśli jest Ci rzeczywiście trudno poradzić sobie z sytuacjami kryzysowymi, wtedy weź kilka oddechów, pobiegaj, przejdź się na zewnątrz.
4. Bądź z dzieckiem w jego błędach – jeśli Twoje dziecko popełni błąd i się do niego przyzna, z całą pewnością niekiedy widzimy, że rozumie, że zrobiło źle. Nie potrzebuje wtedy naszych osądów i wywodów. Potrzebuje usłyszeć: jestem z Tobą i powiem Ci jak to naprawić. W tym samym momencie oczywiście wyraź swoje zdanie, jednak podziel się tym co jest w środku w Tobie: „Nie jestem zadowolony”, „Nie tego oczekiwałem”, lecz przede wszystkim „Dziękuję, że mi to powiedziałeś”.
5. Zamiast krytyki, przedstaw oczekiwania – w ten sposób Twoje dziecko samo będzie mogło przeanalizować nad czym musi popracować, aby wypełnić to, o co go prosisz. Jednocześnie pamiętaj o chwaleniu, aby dziecko mogło docenić wykonane postępy.

Od naszych reakcji jako rodziców na sytuacje trudne, kryzysowe i wymagające zachowania zimnej krwi zależy bardzo wiele. Nastolatkowie nigdy wcześniej w żadnym okresie dzieciństwa tak bardzo nie potrzebowali zrozumienia i wysłuchania, ale też jednoczesnego dzielenia się tym co jest Tobie samym.