Wieczorem 13 maja 1981 r. w oddalonej o ponad 1,5 tys. km od Rzymu Pampelunie zasmucony wieścią o zamachu na Ojca Świętego 23-letni Eduardo Laforet Dorda, student filozofii z Institutio Secular Cruzados de Santa María (Instytutu Świeckiego Krzyżowców NMP), poprosił swojego przełożonego o zgodę na ofiarowanie swego życia w zamian za życie papieża. Otrzymawszy pozwolenie, udał się do kaplicy i, klęcząc przed tabernakulum, złożył tę ofiarę samemu Bogu. Bóg ją przyjął. To był najważniejszy – przełomowy moment w krótkim życiu młodego Hiszpana.
Eduardo Laforet Dorda przyszedłna świat w chrześcijańskiej rodzinie. Był drugim z sześciorga dzieci. Gdy miał 13 lat, zaczął się zastanawiać nad sensem życia, postanawiając zostać… świętym. Trzy lata później poczuł powołanie do kapłaństwa, a w wieku 19 lat wstąpił do Cruzados de Santa María. W 1980 r. złożył swoje pierwsze śluby. Pragnął ukazywać innym sens życia, we wszystkim i we wszystkich widział działanie Bożej opatrzności, czcił św. Franciszka, odkrył prawdziwe znaczenie miłości i żył orędziem przekazanym przez Maryję w Fatimie.
Złożona 13 maja 1981 r. ofiara zapoczątkowała w jego życiu „etap wielkiego cierpienia wewnętrznego”, drogę oczyszczenia. Dostrzegł wtedy, że – jak sam pisał – musi przyjmować cierpienia „jako dary od Boga i ofiarować je dla zbawienia dusz”, że musi „żyć w komunii z Nim, idąc drogą akceptacji, która prowadzi na Kalwarię…”. Papież wyzdrowiał, a w październiku tego samego roku Eduardo rozpoczął studia teologiczne w Burgos.
Nadeszło lato 1983 r. „1983. Zdiagnozowano u mnie «białaczkę». Pan nawiedza mnie pokojem i wzywa do większego zawierzenia. Ofiara Miłości Miłosiernej. Ofiaruję wszystko za Papieża i jego ulubione intencje, zwłaszcza za życie konsekrowane” – zapisał w krótkiej autobiografii. Chorobę uznał za odpowiedź na złożoną Bogu ofiarę. 25 marca 1984 r. w katedrze św. Izydora w Madrycie – dzięki specjalnej dyspensie od Jana Pawła II – przyjął święcenia kapłańskie. W czerwcu w madryckiej klinice Puerta de Hierro przeszczepiono mu szpik kostny, a następnie poddano radioi chemioterapii. Jego ziemskie pielgrzymowanie zakończyło się 23 listopada 1984 r. Zawsze radosny mimo okrutnych cierpień, zakochany w Bogu i Maryi, w pełni akceptujący Bożą wolę „alpinista ducha” i „misjonarz krzyża” – jak nazywano go w poświęconych mu publikacjach – miał wtedy zaledwie 27 lat.
Od chwili śmierci młodego księdza w diecezji madryckiej podejmowane są starania, które – jeśli taka będzie Boża wola – w bliższej lub dalszej przyszłości mogą się zakończyć uznaniem go za świętego.
hb (na podst. inf. ze strony: padreeduardolaforet.es)
