Wiadomości o represjach na Białorusi budzą trwogę. Aresztowani poddawani są brutalnym przesłuchaniom, warunki uwięzienia są fatalne. Liderka polskiej społeczności Andżelika Borys należy do tych, którzy w celi nie mają nawet do dyspozycji czegokolwiek w rodzaju łóżka, pryczy czy siennika. Jest jedną z wielu, którzy od miesięcy zmuszeni są do spania bezpośrednio na betonowej podłodze. To nie jedyny sposób, jakim reżim Łukaszenki prześladowanym rujnuje zdrowie i de facto – poddaje torturom.
Wielu pyta, dlaczego sankcje przeciw opresyjnym władzom Białorusi czy Rosji są tak wątłe i niekonsekwentne. Ciągle słyszymy apele do sumień społeczności krajów Zachodu i ubolewania, że reakcja jest bardzo anemiczna. „Obojętnością zachodniego świata” zbulwersowani są także posłowie opozycji, którzy sami nazwali siebie opozycjonistami totalnymi. Oburzają się też media w rodzaju TVN-u, „Newsweeka” czy „Gazety Wyborczej”. Przyczyny słabiutkiego stawania w obronie prześladowanych Białorusinów są wielorakie. Część winy za to ponoszą jednak właśnie posłowie i senatorowie „totalnej opozycji” oraz media tzw. „głównego nurtu”. Dużo złego sprawie wolności mieszkańców wschodniej Europy wyrządziły organizacje w rodzaju KOD-u, Obywateli RP czy tzw. Strajku Kobiet.
Kiedy bowiem poczytać wielką część ukazujących się w Polsce gazet czy posłuchać tego, co „główny nurt” wygaduje w mediach elektronicznych, odnieść można wrażenie, że to Polska od blisko sześciu lat należy do światowych centrów nieludzkich prześladowań. Od bez mała sześciu lat duża część polskiego świata polityki, większość stacji telewizyjnych, radiowych, internetowych portali nie przebiera w słowach. „Autorytaryzm”, „totalitaryzm”, „łamanie podstawowych praw”, „zamordyzm”, „represyjny reżim”, „gorzej niż za Stalina” – takie określenia przewalają się przez szpalty gazet każdego dnia. Dzień w dzień tego rodzaju „informacje” wytryskują z ekranów telewizorów, z radiowych głośników. W ten sposób o Polsce opowiadają za granicą liczni pochodzący z Polski dziennikarze, politycy, publicyści. I aż dziw bierze, że w głowach tych ludzi nie zaświtała obawa o to, że plotąc tego rodzaju androny w sposób oczywisty tracą wiarygodność. Premier Mateusz Morawiecki informował parę lat temu z sejmowej mównicy o rekordowych ilościach przyjeżdżających do Polski turystów: „Mimo wszystko jakoś się przedarli przez te wszystkie zasieki, obstawione siepaczami PiS-owskiego reżimu. Jakoś potrafili dotrzeć do Krakowa czy Warszawy, pomimo tych wszystkich potwornych represji, morderczych zagrożeń i wszelkiego rodzaju utrudnień, o jakich bez przerwy alarmuje cały świat wielu polityków i większość działających w Polsce mediów”. Obecna pandemia zahamowała ruch turystyczny, ale między rokiem 2015 a 2020 Polskę odwiedziły dziesiątki milionów obywateli krajów Zachodu. Pytani o przyczyny przyjeżdżania do Polski najczęściej odpowiadali: „Bo w Polsce jest przyjaźnie i tak bezpiecznie, jak w mało którym miejscu na świecie”. Wielu dodawało zdania w rodzaju: „Trudno w Europie znaleźć miasto, po którym można by chodzić sobie bez lęku, gdzie się tylko chce i choćby i w środku nocy. A w Warszawie, Krakowie czy Wrocławiu, mimo że nigdzie nie widać żadnej policji, to jest możliwe. I to jest fantastyczne!”. Dziesiątki milionów obcokrajowców osobiście się przekonało, jak skrajnie kłamliwe potrafią być informacje nagłaśniane przez liczne działające w Polsce media i związanych z nimi polityków.
Za kłamstwa polityków i mediów płacą dzisiaj prześladowani na Białorusi. Bo jeśli dziesiątki milionów Europejczyków przekonały się już, jak piramidalnymi bzdurami są opowieści o sytuacji w Polsce, to mają dziś prawo przypuszczać, że z wiarygodnością wiadomości dotyczących Białorusi może być podobnie.
Artur Adamski
