Apostołka Apostołów
Być może nie jest najistotniejsze, czy znana z kart Ewangelii Maria z Magdali, Maria Magdalena, jest tożsama z Marią, siostrą Marty i Łazarza oraz „z kobietą, która w domu faryzeusza Szymona namaściła stopy Jezusa wonnym olejkiem”.
Ważne i pewne jest to, „że należała ona do grupy uczniów Jezusa, i że towarzyszyła Mu aż po krzyż, oraz że w ogrodzie, gdzie znajdował się grób Jezusa, była pierwszym świadkiem Bożego miłosierdzia. Ewangelia według św. Jana podaje, że Maria Magdalena płakała, ponieważ nie zastała w grobie ciała Pana (por. J 20,11); Jezus okazał jej miłosierdzie, pozwalając się rozpoznać jako Mistrz i zamieniając jej łzy w wielkanocną radość. (…). Maria Magdalena właśnie dlatego, że była naocznym świadkiem zmartwychwstałego Chrystusa, była również pierwszą osobą, która dała o tym świadectwo wobec apostołów. Wypełniła w ten sposób polecenie Zmartwychwstałego: «Udaj się do moich braci i powiedz im… Poszła Maria Magdalena oznajmiając uczniom: «Widziałam Pana i to mi powiedział» (J 20,17-18). W taki oto sposób staje się (…) zwiastunką dobrej nowiny o zmartwychwstaniu Pana, lub jak mówili Raban Maur i św. Tomasz z Akwinu «apostolorum apostola», ponieważ ogłasza apostołom to, co oni sami będą później głosili całemu światu”.
Z tego względu, na życzenie Ojca Świętego Franciszka, w 2016 r. „obchód św. Marii Magdaleny, dotąd Wspomnienie obowiązkowe, został podniesiony do rangi Święta”.
Maria Magdalena w Prowansji?
Zgodnie z tradycją, niedługo po wniebowstąpieniu Chrystusa Maria Magdalena wraz z grupą chrześcijan (był wśród nich m.in. Łazarz, jego siostra Marta, Maria Kelofasowa i Salome) zostali zmuszeni do opuszczenia Palestyny z powodu prześladowań i przez Morze Śródziemne dotarli do wybrzeża współczesnej Francji. A dokładnie wylądowali w Les Saintes-Maries-de-la-Mer. Maria Magdalena towarzyszyła Łazarzowi do Marsylii, a potem udała się dalej, w górę rzeki Huvaune do serca skalistego Masywu La Sainte-Baume. Zachwycona urokiem i spokojem tego miejsca, postanowiła tam osiąść. Ostatnie 30 lat życia spędziła w samotności na żarliwej modlitwie, radosnej pokucie i kontemplacji w grocie, która dziś nosi jej imię. Tuż przed śmiercią opuściła swą pustelnię i zeszła w dolinę, by z rąk św. Maksymina, biskupa, innego z uczniów Jezusa przybyłych z Palestyny, przyjąć Komunię Świętą i przygotować się do drugiego spotkania ze Zmartwychwstałym. Maksymin miał pochować Marię Magdalenę w mieście, które dziś nosi jego imię.
Saint-Maximim
Z biegiem lat zatarła się pamięć o miejscu pochówku świętej. W 1279 r. nakazane przez hrabiego Prowansji Karola II Andegaweńskiego poszukiwania grobu Marii Magdaleny w Saint-Maximin, odległym od Groty św. Marii Magdaleny o 25 km, zakończyły się sukcesem. Hrabia wraz z ówczesnym papieżem Bonifacym VIII powierzył opiekę nad tworzącym się sanktuarium dominikanom. Na grobie św. Marii Magdaleny, uchodzącym za „trzeci grób chrześcijaństwa” (po Grobie Pańskim w Jerozolimie i grobie św. Piotra w Rzymie), wzniesiono okazały kościół w stylu gotyku prowansalskiego, cel coraz liczniejszych pielgrzymek.
Relikwie
W XIII w. odnaleziono doczesne szczątki św. Marii Magdaleny, w szczególności jej czaszkę, które w VIII w. zostały ukryte z obawy przed Saracenami.
Żywy już wówczas kult Marii Magdaleny nabrał nowego dynamizmu. Piękny, bogato zdobiony relikwiarz został zniszczony i rozgrabiony podczas rewolucji francuskiej, zaś relikwie sprofanowano. Zakrystian Bastide zdołał zabrać i przechować czaszkę świętej, zaś rodziny z Saint Maximin – inne należące do niej kości. Dziś możemy się pomodlić przed relikwiarzem umieszczonym w krypcie bazyliki, wykonanym ze złoconego brązu pod koniec XIX w., na podstawie pieczołowicie zachowanego rysunku dawnego relikwiarza.
Pod dobrze widoczną czaszką, w kryształowej tubie znajduje się relikwia nazywana „Noli me tangere”. Ten nienaruszony kawałek skóry z czoła ponad lewą brwią oddzielił się od czaszki w XVIII w. Zgodnie z powszechnym przekonaniem właśnie w tym miejscu Chrystus dotknął głowy Marii Magdaleny w dniu zmartwychwstania.
Co ciekawe, w oparciu o relikwie przechowywane i czczone w Saint-Maximin, naukowcom udało się odtworzyć twarz tej tajemniczej kobiety. Wyniki badań zleconych przez diecezję Fréjus-Toulon podane do wiadomości publicznej w grudniu 2019 r. zostały przyjęte z wielkim zainteresowaniem i wzruszeniem. Okazało się, że należała do typu „śródziemnomorskiego gracylnego” i miała ok. 50 lat.
„Droga pocieszenia”
Apostołka Apostołów wielką miłością i całkowitym oddaniem odpowiedziała na okazane jej przez Jezusa miłosierdzie. Zapewne to właśnie jej nawrócenie i radykalny wybór Jezusa zmusza do zastanowienia i inspiruje również dzisiaj. I tak na przykład w Grocie Marii Magdaleny widzimy biały krzyż otoczony tabliczkami, na których wyryto imiona i daty. To element „Drogi pocieszenia”.
Wszystko zaczęło się przed około dziesięciu laty. Twórcami „Drogi pocieszenia” są Stowarzyszenie Matka Miłosierdzia
(które na wszelkie sposoby pomaga osobom mającym do czynienia z problemem aborcji) i ówczesny przeor dominikanów w La Sainte-Baume, a obecnie arcybiskup Martyniki David Macaire OP. Ideą przewodnią, opartą na nauczaniu św. Jana Pawła II i Ojca Świętego Franciszka, jest stworzenie miejsca godnego upamiętnienia dzieci, którym nie dane było się urodzić czy to w wyniku aborcji, czy poronienia, i które pozostały bez pogrzebu i mogiły.
„Droga pocieszenia” to zatem przede wszystkim pielgrzymka wewnętrzna, podczas której osoby zranione w swym macierzyństwie i ojcostwie mogą wyrazić swoje cierpienie i spotkać się z Bogiem, który pragnie je przygarnąć do siebie, pocieszyć, przebaczyć im i przywrócić nadzieję. To możliwość spotkania się z Jego miłosierdziem.
Wchodząc na „drogę pocieszenia” duchowo – a w La Sainte-Baume także fizycznie, na wspinający się w górę szlak między Kalwarią a Grotą, wzdłuż którego znajdują się teksty specjalnie dobranych medytacji – matki i ojcowie, wspierani przez członków stowarzyszenia i dominikanów, mogą w sposób naturalny i pełen nadziei nawiązać relację ze swym dzieckiem. Znakiem odbudowującym i leczącym ową zranioną relację jest umieszczenie tabliczki z datą i imieniem dziecka przy krzyżu w Grocie, gdzie przez lata pokutowała i modliła się św. Maria Magdalena.
Do św. Marii Magdaleny w Saint-Maximin i La Sainte-Baume pielgrzymowali tak możni tego świata, królowie, książęta, papieże, biskupi, znani nieznani, jak i prości ludzie, z ufnością i nadzieją szukając wsparcia, zrozumienia, rady, pociechy, sił za wstawiennictwem tej, której dane było spotkać Zmartwychwstałego. Błogosławiony (a wkrótce święty!) Karol de Foucauld pielgrzymował do Groty trzykrotnie, w tym niedługo po przyjęciu święceń kapłańskich, a św. Marię Magdalenę nazywał „swoją matką”.
Obyśmy mogli wkrótce wyruszyć w ślad za nim ścieżką nawrócenia w górę, przez prastary las, aż do Groty, na spotkanie z miłosiernym Zbawcą.
Modlitwa do św. Marii Magdaleny
Boże, Twój Syn wybrał Marię Magdalenę na pierwszą zwiastunkę wielkanocnej radości, spraw, abyśmy za jej wstawiennictwem i przykładem głosili Chrystusa zmartwychwstałego i oglądali Go w Twojej chwale. Który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen. (Kolekta ze święta Marii Mgdaleny).
Opracował Piotr Rak
Cytaty w artykule pochodzą z: Apostołka Apostołów, dokument Stolicy Apostolskiej z 2016 r., Arthur Roche, Arcybiskup Sekretarz Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów
