Niemal każdemu narodowi możemy przypisać zbiór cech charakterystycznych, w podobny sposób możemy opisać każdą postać polityczną. Jak najbardziej możemy odnieść to założenie do obecnego sternika nawy państwowej Białorusi, czyli Łukaszenki.
Alaksandr Ryhorawicz Łukaszenka – bardzo znany światowy polityk, obecny prezydent rebubliki Białoruś, który piastuje to stanowisko już od 1994 roku.
Najprawdopodobniej każdy człowiek oprócz odziedziczonych cech genetycznych, kształtuje własną tożsamości podczas wychowania. Z pewnością na osobowość człowieka wpływa środowisko, w którym się wychowuje.
Warto zaznaczyć iż młody pan Łukaszenka nigdy nie widział ojca. Nad jego wychowaniem czuwała tylko i wyłącznie matka. Urodził się w małej miejscowości Kopyl, która położona jest na najbardziej wschodnich kresach współczesnej Białorusi. Będąc nastolatkiem mieszkał i studiował w mieście – Szkłowo, w obwodzie Mohylewskim. Wiadomo, że oprócz ogólnej rusyfikacji Białorusi prowadzonej jeszcze przez Mikitę Chruszczowa w 1950 r., wschodnie jej tereny i tak znajdowały się pod większym wpływem języka rosyjskiego i posiadały sowiecką mentalnoś
. Biorąc pod uwagę te fakty staje się jasnym dlaczego Łukaszenka jest osobą rosyjskojęzyczną. Warto podkreślić dość ciekawy fakt, iż to małe i przytulne miasteczko, Szkłowo, leży blisko Orszy – miejsca sławnej bitwy jaką stoczyły wojska polsko-litewskie w 1514 r. podczaj wojny Litwy z Moskwą.
W czasach radzieckich, przede wszystkim na wsiach, gdzie panowały kołchozy, była z góry narzucana propaganda nienawiści do wszystkiego co narodowe. Interes własnego kraju, narodu i kultury w czasach Związku Radzieckiego zostawał uznany za burżuazyjny, nacjonalistyczny i kapitalistyczny, czyli bardzo szkodliwy dla sowieckiego ludu. Stąd wiadomo skąd pochodzą te objawy ojkofobii, braku akceptacji własnej białoruskiej kultury u Łukaszenki. Obca jest mu postawa etnocentryzmu, ponieważ ma marksistowskie podejście do jakiejkolwiek kultury.
Samo pochodzenie Aleksandra Łukaszenki nadal budzi kontrowersje i pozostaje w stanie dość niewyjaśnionym przez badaczy. Jego nazwisko jest typowo Ukraińskie, chociaż jako wyjątek owszem można podobne nazwiska spotkać na terenie Białorusi. Aczkolwiek sam Łukaszenka bez obaw nie jeden raz wypowiadał się na ten temat, twierdząc, że jego dziadek ze strony matki był Ukraińcem, babka Rosjanką, a ojciec niby Białorusin. Tutaj można przypomnieć, iż ojca Łukaszenka nigdy na własne oczy nie widział, natomiast prawdziwe dokumenty jego ojca nie zachowały się.
W szkolie młody Łukaszenka uczył się słabo, chociaż pod koniec liceum jego oceny trochę się poprawiły. Interesował się co nieco naukami humanistycznymi, a także sportem, szczególnie hokejem.
Wiadomo z różnych źródeł, że był zawsze fizycznie dobrze rozwinięty, preferował gry zespołowe. Uwidoczniło się to w jego karierze politycznej – potrafił zorganizować wokół siebie zespół i mieć emocjonalną przewagę nad rywalami.
Aleksander Łukaszenka w 1975 roku został absolwentem Uniwersytetu Pedagogicznego w Mohylowie, lecz później na studjach uzupełniających otrzymał dyplom z gospodarki. Warto dodać, iż wielu przyszłych polityków na Białorusi (tak komunistów, jak również opozycjonistów) ukończyło uniwersytety humanistyczne, w tym często pedagogiczny lub historyczny kierunek stidiów. W okresie 1975-1977 służył w wojsku w KGB, na obszarze zachodnim, w obwodzie brzeskim. Podczas służby odbył praktykę z przesłuchiwania „wrogów narodu”. Z tego może wnikać jego cecha charakteru – czyli podejrzliwość i nieufność do otaczających go ludzi. Służba na granicy z ówczesną Polską (PRL) odzwierciedla istotę jego niechęci do Polaków i podejrzliwość wobec katolików. Należy jednak dodać, iż Łukaszenka jako były komunista i ateista nie akceptuje w ogóle ludzi wierzących. Ewentualnie cerkiew odwiedzi, w świetle kamer, żadnej modlitwy nie zna i w Boga nie wierzy, o czym wiadomo z jego słów.
Z 1979 roku Aleksander Łukaszenka związał swoje życie z polityką, przystąpił do Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego.
W marcu 1990 r. brał udział w wyborach do Rady Najwyższej Republiki Białorusi. Otrzymał mandat, zaczął łagodnie krytykować byłych zwolenników komunizmu na Białorusi. Ciekawym jest fakt, że w 1991 roku opublikował artykuł, w którym wściekle krytykował dyktaturę jako ustrój polityczny.
Po wydarzeniach z sierpnia 1991 r. w Związku Radzieckim Łukaszenka ogłosił wyjście z partii komunistycznej, nazwał się demokratą i zaciekle krytykował kommunizm. Tutaj wykazał się fenomenem zdolności do zmiany politycznego wizerunku.
Jest bardzo ostrożnym i przebiegłym politykiem, a jednocześnie niepewnym siebie. Czasami jednak próbuje zaprezentować się społeczeństwu jako uczciwy człowiek i polityk.
Należy zaznaczyć, iż Łukaszenka jest uważany za typowego choleryka-melancholika. Bez wątpienia posiada on osobowość zdecydowanego przywódcy, który pewnie nadal nie wykazał swoich zdolności w całości.
Podsumowując warto powiedzieć, że całe to środowisko i rzeczywistość radziecka mocno wpłynęła na charakter Aleksandra Łukaszenki. Z jednej strony ma cechy twardego, zdecydowanego przywódcy, lidera własnego państwa, co odpowiada rygorystycznemu sowieckiemu porządkowi. Z drugiej zaś strony – prezydent Białorusi jest pełen podejrzeń, niepewnosci i nieufności nawet wobec własnego otoczenia, pełen pogardy do własnego narodu, reprezentantem „kolektywno-kołchozowej” mentalności, to swoją drogą tak samo odpowiada typowemu wizerunkowi „sowieckiego naczelnika”.
Antoni Czeliuskin
