Coraz więcej praw, coraz mniej obowiązków. Nasze dzieci często nie zostają dopuszczane przez swoich rodziców do wykonywania prac domowych i innych powinności w gospodarstwie domowym. Często myślimy, że sami zrobimy coś lepiej niż nasze dzieci dlatego wyręczamy je w obowiązkach, nawet takich jak sprzątanie ich pokoju. Tymczasem to zgubna droga do tego, żeby nie tylko pielęgnować w naszych pociechach „lenistwo” i myślenie „nic nie muszę”, lecz także pozbawić je możliwości odkrycia nowych umiejętności i pasji. Zwłaszcza, że za rogiem czyha niebezpieczna odskocznia w postaci świata wirtualnego i internetu.
Jeśli robisz pranie, gotujesz obiad, pieczesz ciasto, czy wymieniasz opony w aucie – zaproś do wykonywania tych czynności swoją córkę lub syna. Fakt zaangażowania w rodzinne obowiązki nie tylko wyrobi w dziecku nawyk potrzeby dbania o wspólny dom, lecz także stworzy szansę nabycia nowych umiejętności, a przy okazji nawiązania i pogłębienia relacji z dzieckiem. Być może Twój syn lub córka odkryje pasję kulinarną, motoryzacyjną, a może z chęcią pójdzie na trening biegowy ze swoim ojcem? Jeśli jedziesz załatwić prostą sprawę, zabierz ze sobą syna lub córkę. Podobnie, jeśli rozmawiasz ze współmałżonkiem o ważnych sprawach dla waszego domu, nie bój się pytać o zdanie swoje dzieci.
Warto sobie zadać pytanie: jakie jest główne zadanie rodziców? Przede wszystkim wychować dzieci do dorosłego życia i przygotować je do funkcjonowania w społeczeństwie. Przekazywanie wiedzy dzieciom jest ważnym i nigdy niekończącym się zadaniem. Dzieci są świadome, że któregoś dnia opuszczą dom i będą potrzebowały wielu informacji i umiejętności, aby sobie poradzić. Szczególnie ważna w tym zadaniu jest rola ojców, którzy powinni zadbać o mądre pokierowanie umiejętnościami swoich dzieci. Aby lepiej się przygotować do tej roli, poproś swojego syna lub córkę, aby wymienili pięć rzeczy, których chciałyby się nauczyć zanim opuszczą dom rodzinny.
Aby rozpocząć proces mentorowania nowych umiejętności dziecka, musimy od najmłodszych lat uczyć dzieci odpowiedzialności. Proces ten możemy już rozpocząć w wieku około 2 lat. Tak małe dzieci są w stanie nauczyć się prostych nawyków jak sprzątanie zabawek, wycieranie po wylanym piciu czy wyrzucenie papierka do kubła na śmieci. W późniejszym wieku przechodzimy stopniowo do coraz bardziej zaawansowanych obowiązków. Dużo łatwiej jest bowiem wyrobić w dziecku nawyk poczucia obowiązku, jeśli rozpoczniemy ten proces od najmłodszych lat, gdyż jak mówi przysłowie „Czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci”.
Warto również zastanowić się nad zapisaniem dziecka na dodatkowe zajęcia. Nie bądźmy jednak w tym nadgorliwi i nie zasypujmy naszej pociechy poprzez całkowite wypełnienie czasu wolnego. Pozwólmy mu wybrać to, co go faktycznie interesuje, najlepiej w wolności. Stanowczo jednak podkreślmy, że wymagamy, aby dziecko znalazło swoją pasję i uczęszczało na zajęcia z rzeczy go interesujących. Może być to szkoła muzyczna, sport lub artystyczne zajęcia. Być może wolontariat lub działalność obywatelska. Pasje odpowiednio prowadzone i podsycane – pozostają na całe życie. Dajmy więc dziecku szansę na jej odnalezienie, lecz jednocześnie zapewnijmy mu czas na radosny i twórczy odpoczynek.
Poświęćmy również czas na rozmowę o tym, co nasze dzieci lubią robić. Po wysłuchaniu ich potrzeb łatwiej będzie nam pomóc nakierować pociechę na właściwą drogę rozwoju. Niezwykle ważne jest również współodczuwanie emocji dziecka, jakie mu towarzyszą w poznawaniu nowych pasji. Mogą one być różne – zarówno negatywne jak i pozytywne. Pamiętajmy jednak, że nie ma emocji złych i dobrych. Pozwólmy dziecku dzielić się wszystkim co w nim jest i wysłuchać jego samego oraz jego rozterek, które z pewnością będą mu towarzyszyć na drodze rozwoju pasji.
