9 maja 1271 roku wojska księcia Edwarda wylądowały w Akkce. Tak rozpoczęła się ostatnia wyprawa krzyżowa w historii Królestwa Jerozolimskiego. Książę Edward syn króla Anglii Henryka III miał zastąpić ojca w wypełnieniu jego ślubowań krzyżowych i wzmocnić armię króla Francji Ludwika IX, który po raz drugi postanowił pójść z odsieczą Ziemi Świętej.
Gdy w Egipcie władzę przejął sułtan Bajbars przystąpił do frontalnego ataku na twierdze chrześcijan w Lewancie, ostoje resztek Królestwa Jerozolimskiego, zdobywając i równając z ziemią jedną po drugiej. Masakrę ludności po zdobyciu Antiochii określa się w historiografii, iż: „była największą masakrą w całej erze krucjat”. Sułtan Bajbars w szyderczym i pogardliwym liście do księcia Antiochii Boemunda VI, którego nie było w mieście w chwili jego zdobycia, napisał czego byłby świadkiem, co by zobaczył: „(…) rycerzy twoich tratowanych przez końskie kopyta, domy twoje szturmowane przez łupieżców i szabrowników (…), kobiety twoje sprzedawane po cztery na raz i kupowane po dinara z odebranych ci pieniędzy. Widziałbyś, jak niszczymy krzyże w twoich kościołach, jak wyrywamy strony z fałszywych Testamentów, jak wyciągamy z grobów kości patriarchów. Patrzyłbyś jak twój muzułamański wróg wdziera się do twoich świątyń, a na ołtarzach podrzyna gardła mnichom, księżom i diakonom. Oglądałbyś płomienie trawiące twoje pałace i ciała umarłych, co płonęły już na tym świecie, choć wszak i w następnym czeka je ogień. (…) i rzekłbyś: «Bodajbym się obrócił w proch i bodaj żaden list nie przynosił mi tak okropnych wieści».”
Na te tragiczne wieści z Ziemi Świętej zareagował król Francji Ludwik IX. Zebrał potężną armię i wyruszył na wojnę z saracenami. Niestety, zamiast wylądować w Akkce, za namową swojego brata Karola I Andegaweńskiego (prapradziada króla Polski Ludwika Węgierskiego), króla Sycylii, zmienił kierunek natarcia i zawinął do portu w Afryce północnej, w Tunisie. Dał się przekonać, że po zdobyciu tego miasta i opanowaniu tamtejszego kalifatu, drogą lądową, pustynią przez pół Afryki dotrze do Kairu i w ten sposób pokona wiecznego i największego wroga Królestwa Jerozolimskiego sułtana Egiptu. Przedsięwzięcie zgoła niewyobrażalne, przy założeniu, iż kilkutysięczna armia miałaby pokonać około trzech tysięcy kilometrów, kiedy w warunkach pustynnych przejście pieszo kilkudziesięciu kilometrów dziesiątkowało szeregi europejskich armii.
Decyzja dla krucjaty okazała się katastrofalna, a dla samego króla tragiczna. Zmarł podczas oblegania miasta na zarazę, jaką wybuchła w jego obozie, będąc w sile wieku, mając pięćdziesiąt sześć lat. Mógł ocalić istnienie państwa jerozolimskiego. Po śmierci króla Ludwika armia rozeszła się do domu, a Karol Andegaweński zawarł z kalifem Muhammadem I al-Mustansirem bardzo korzystny dla siebie traktat pokojowy.
Gdy okręty księcia Edwarda dopłynęły do Sycylii Ludwik już nie żył. Edward nie zrezygnował z dalszej wyprawy, ale musiał przerwać jej kontynuację, a właściwie zawrócić, z uwagi na silne sztormy na morzu. Spędził zimę na Sycylii.
Na wieść o wyprawie Ludwika sułtan Bajbars wycofał się z Ziemi Świętej do Egiptu. Tam czuł się pewny. Niektórzy historycy twierdzą, że chciał pójść z odsieczą kalifowi z Tunisu. Jest to raczej tak samo prawdopodobne, jak i zaatakowanie Kairu przez Ludwika od zachodu przez pustynię. Ale śmierć Ludwika IX pod Tunisem na nowo ośmieliła sułtana, aby z nową siłą zaatakować Ziemię Świętą. W 1271 roku zdobył dwie największe twierdze krzyżowców w głębi lądu, Krak des Chevaliers należący Joanniów i Zamek Montfort należący do Krzyżaków.
Po zdobyciu Jerozolimy przez sułtana Saladyna w 1187 roku stolica Królestwa Jerozolimskiego była Akka. Zdobycie tego miasta decydowało o dalszym istnieniu państwa. Po opanowaniu znaczących twierdz kontynentalnych Bajbars przystąpił do rozprawienia się z nadmorską Akką. W trakcie jej oblężenia przybył książę Edward, a od miasta odstąpił sułtan.
Sojusz Edwarda z mongolskim władcą Persji Abagą, odwaga i umiejętności prowadzenia działań wojennych ocaliło byt państwa jerozolimskiego i przedłużyło jego istnienie o pełne dwadzieścia lat. Był to czas dany światu chrześcijańskiemu na uratowanie Ziemi Świętej przed zupełnym jej zdławieniem przez islam. Czas niewykorzystany, czas stracony.
Jedynym ówczesnym władcą europejskim, po śmierci Ludwika IX, który mógł odmienić los chrześcijaństwa na Bliskim Wschodzie był Karol Andegaweński. Niestety to on walnie przyczynił się do tej klęski ósmej krucjaty i śmierci swojego brata, a pozostając najbardziej wpływową postacią na scenie politycznej swój wzrok skierował na Bizancjum, zdobycie tamtejszego tronu, a nie na Ziemię Świętą.
Dwadzieścia lat później 18 maja 1291 została zdobyta Akka przez kolejnego sułtana egipskich mameluków Al-Aszraf Chalila. Bronili się jeszcze w swojej wieży przez dziesięć dni Templariusze. Wysadzona w powietrze wieża pogrzebała wielu obrońców i atakujących muzułmańskich wojowników. Po zdobyciu Akki w rękach krzyżowców pozostały jeszcze nadmorskie twierdze: Tyr, Sydon, Bejrut i Tortosa, które były kolejno zdobywane przez muzułmanów, a chrześcijańskie załogi nie widząc sensu dalszej walki ewakuowały się z portów drogą morską.
