19 marca 2021 r. minęła 5.rocznica ogłoszenia przez papieża Franciszka adhortacji apostolskiej Amoris Laetitia (O miłości w rodzinie). Tego samego dnia Ojciec Święty zainaugurował Rok „Rodzina Amoris Laetitia”, który zakończy się 26 czerwca 2022 r. z okazji X Światowego Spotkania Rodzin w Rzymie z papieżem.
We wspomnianym dokumencie szczególne znaczenie ma rozdział IX pt. Duchowość małżeńska i rodzinna (nr 313-325), który stanowi podsumowanie rozważań Franciszka. Papież pragnie wskazać kilka podstawowych cech charakterystycznych tej specyficznej duchowości, która rozwija się w dynamice relacji życia rodzinnego. Tak więc zwraca uwagę na cztery wymiary: duchowość komunii nadprzyrodzonej, duchowość liturgiczno-modlitewna, duchowość miłości – wyłącznej i wolnej oraz duchowość opieki, pocieszenia i zachęty.
Jak zaznacza Franciszek, Trójca Święta jest obecna w świątyni komunii małżeńskiej. Tak jak zamieszkuje w chwale swego ludu, tak też intymnie przebywa w miłości małżeńskiej, która oddaje chwałę Bogu. Duchowość miłości rodzinnej składa się z tysięcy prawdziwych i konkretnych gestów. Miłość Boga przejawia się w tej różnorodności darów i spotkań sprawiających dojrzewanie autentycznej jedności. To oddanie łączy „wartości ludzkie i Boskie” (KDK 49), ponieważ jest pełne miłości Boga. Ostatecznie duchowość małżeńska jest duchowością więzi zamieszkałą przez Bożą miłość. Tak więc dobrze przeżywana komunia rodzinna jest prawdziwą drogą do świętości w życiu codziennym. Natomiast zamykanie oczu na bliźniego czyni człowieka ślepym również na Boga.
Rodziny osiągają swoją świętość przez życie małżeńskie, uczestnicząc także w tajemnicy krzyża Chrystusa, który przekształca trudności i cierpienia w ofiarę miłości. Ponadto, chwile radości, odpoczynku i święta, a także seksualności są doś=wiadczane jako udział w pełni życia Jego zmartwychwstania. Ważną rolę w życiu rodzinnym odgrywa modlitwa rodzinna. Stanowi ona uprzywilejowany środek wyrażania i umacniania wiary paschalnej. Każdego dnia można znaleźć kilka minut, aby się zjednoczyć z żywym Panem, powiedzieć Mu o tym, co członków rodziny niepokoi, powierzać Panu potrzeby rodziny, pomodlić się za kogoś, kto przeżywa trudny czas, zwrócić się o pomoc, kochać, dziękować za życie i dobre rzeczy, prosić Maryję, aby nas otoczyła swoją opieką. Wspólnotowa droga modlitwy osiąga swoją kulminację we wspólnym udziale w Eucharystii, zwłaszcza w kontekście odpoczynku niedzielnego. Przymierze Boga ze swoim ludem wyraża się jako zaręczyny, a Nowe Przymierze jest ukazane jako małżeństwo. Pokarm Eucharystii jest siłą i inspiracją, aby przeżywać każdego dnia przymierze małżeńskie jako „Kościół domowy”.
Małżonkowie całkowicie przynależący do siebie podejmują wyzwanie i pragnienie, by razem żyć, zestarzeć się i wypalać, odzwierciedlając w ten sposób wierność Boga. Taka decyzja, naznaczająca styl życia, jest „wewnętrznym wymogiem przymierza miłości małżeńskiej” (FC 11). Nikt nie może jednak wymagać posiadania najbardziej osobistej i tajemnej intymności ukochanej osoby i tylko Pan może zajmować centrum jej życia. Jednocześnie zasada duchowego realizmu sprawia, że współmałżonek nie wymaga, aby druga osoba całkowicie zaspokoiła jego potrzeby.
Franciszek stwierdza, że „rodzina zawsze była najbliższym «szpitalem»”. Chodzi o opiekowanie się sobą, wspieranie się i pobudzanie nawzajem oraz przeżywanie jako części duchowości rodziny. Papież zachęca również, aby rodziny nie traciły nadziei z powodu codziennych ograniczeń, ale nie rezygnowały też z dążenia do pełni miłości i jedności.
ks. Leszek Smoliński
