Potworna to zbrodnia
I ludzkich rąk dzieło.
Tysiące wspaniałych
Polaków zginęło…
Ogrom cierpienia,
Nie mieści się w głowie.
Nie wiem co mam myśleć,
Gdy ktoś o tym powie…
Czuję złość i smutek,
Żal mi Gardło ściska,
Jak widzę tych martwych
Rodaków nazwiska.
Zgładzonych podstępnie,
Wybitych do nogi…
Tej karty historii
Nie zmieciesz z podłogi.
Nie wsuniesz pod dywan,
Nigdzie nie ukryjesz…
Krwi wsiąknietej w ręce,
Już nigdy nie zmyjesz!
Człowiek człowiekowi
Stał się podłym katem
Tego nigdy w życiu,
Nie schowasz przed światem…
Zasypiesz dół ziemią?
Posadzisz nań drzewa?
Nic nie ma, nikt nie wie?
Więc nikt się nie gniewa…???
Tak nie może zostać!
Muszą ponieść karę!
Wziąć odpowiedzialność,
Za swych czynów miarę!
W tył głowy – jak tchórze,
Strzałem zabijali.
Do wspólnej mogiły
Ich potem wrzucali.
Bez kwiatów, bez zniczy,
W tej katyńskiej dziczy.
Najlepsi żołnierze…
Sama w to nie wierzę.
Jak musieli cierpieć,
Jak się strasznie bali,
Kiedy już wiedzieli,
Że na śmierć jechali.
Kiedy już widzieli
Pełne trupów doły,
To na pomoc przyszły
Im tylko anioły…
Szybko zabierając
Ich rozdarte dusze
I tym samym kończąc,
Te straszne kartusze…
1940- Las katyński- Wiosna.
Historia w tych latach,
Nie była radosna.
Trzeba to pamiętać,
Choć to przykra sprawa.
Życie to nie bajka
I dobra zabawa.
A współczesna młodzież
Woli zapominać,
Gdy historię teraz
Tak łatwo naginać.
Fakty powypaczać,
Prawdy wymazywać.
Nie dajmy ze sobą
Tak łatwo pogrywać!
Chciejmy wiedzieć więcej!
Bądźmy dociekliwi!
Bo są między nami,
Też ludzie fałszywi.
Pamiętają Katyń
Z innych opowieści.
W inną prawdę wierzą,
Inne głoszą treści.
Serca mają podłe,
Umysł mają pusty.
To ich dziadków palce,
Naciskały spusty…
