Znany dziennikarz telewizyjny Piotr Kraśko związany obecnie ze stacją TVN nie znalazł się na szczycie kariery dziennikarskiej przez przypadek. Jego dziadek Wincenty Kraśko był jednym z bardziej prominentnych działaczy PZPR i piastował wysokie stanowiska w stalinowskiej Polsce Ludowej.
Wincenty Kraśko urodził się 1 czerwca 1916 r. w Kotowiczach w powiecie dziśnieńskim. Zmarł 10 sierpnia 1976 w Koszalinie). Był prominentnym polskim działaczem komunistycznym, prawnikiem, dziennikarzem. Na portalu Wikipedia przeczytamy o dziadku Piotra Kraśki następującą informację biograficzną:
„Od połowy czerwca 1948 kandydat na członka Polskiej Partii Robotniczej, następnie od połowy grudnia 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (od początku zasiadał w egzekutywie podstawowej organizacji partyjnej w Gdyni), zajmował wiele funkcji w kierownictwie lokalnym i centralnym partii: członek egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Kielcach (1951–1954), następnie sekretarz ds. propagandy (od października 1954 do 1 listopada 1956). W tym okresie zaliczany do „puławian” podczas walki o władzę w kierownictwie PZPR. I sekretarz (od 3 listopada 1956 do 20 lutego 1960) KW w Poznaniu, członek Komitetu Centralnego (od 1959 do śmierci), kierownik Wydziału Kultury KC (od 5 stycznia 1960 do 13 lutego 1971), sekretarz KC (od 15 lutego 1974 do śmierci). Członek egzekutywy KW PZPR w Poznaniu, współpracownik KM i KW PZPR w Gdańsku jako prelegent, wykładowca i konsultant Wojewódzkiego Ośrodka Szkolenia Partyjnego. Ukończył trzyletnie Studium Zaoczne Szkoły Partyjnej przy KC PZPR.
W latach 1945–1954 pracował w redakcji „Dziennika Bałtyckiego”, następnie kierował pismami partyjnymi: od 1 stycznia 1951 do 1 kwietnia 1976 był redaktorem naczelnym „Kuriera Szczecińskiego”, od 1 września 1952 do marca 1954 redaktorem naczelnym „Słowa Ludu” (Kielce), od marca 1954 do sierpnia 1954 redaktorem naczelnym „Gazety Poznańskiej”. W okresie od 16 kwietnia 1951 do 30 września 1952 pełnił funkcję redaktora naczelnego pierwszego powojennego dziennika w Poznaniu „Głosu Wielkopolskiego”.
Odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1976), Orderem Sztandaru Pracy I (1964) i II (1959) klasy oraz Złotym Krzyżem Zasługi (1952).”
