W średniowieczu namaszczanym „z Bożej łaski” królom przypisywano – otrzymaną w darze od Stwórcy – moc leczenia skrofułów. W Anglii pierwszym mającym taki charyzmat królem był bardzo gorliwy katolik św. Edward Wyznawca (1002-1066). To właśnie on zapoczątkował w Anglii królewski zwyczaj nakładania rąk na chorych ludzi, który przetrwał prawie 700 lat. Za cudowną i uzdrawiającą uważano także wodę, w której król obmył swoje ręce.
Skrofułami zwano ciężkie schorzenie układu limfatycznego – gruźlicę węzłów chłonnych, którego najbardziej rzucającym się w oczy objawem był ogromny obrzęk węzłów chłonnych na szyi. Choroba ta zeszpeciła także głowę i twarz pewnej młodej kobiety wydanej za szlachcica. Była ona nie tylko obrzęknięta, lecz także pełna ran i śmierdzącej zgnilizny. Być może nawet nie były to same skrofuły, ale również trąd. Przyjaciele, a nawet mąż kobiety odsunęli się od niej. Żadne lekarstwa ani mazidła nie pomagały.
Kobieta cierpiała także z innego powodu – bezpłodności. Nic dziwnego, że dniami i nocami modliła się gorąco, by dobry Bóg odmienił jej ciężkie życie lub… zabrał ją z tego świata. Pewnej nocy chora otrzymała we śnie nakaz, by udała się do świętego króla Edwarda, a jeśli on umyje jej twarz, powinna odzyskać zdrowie. Po przebudzeniu kobieta poszła do króla i opowiedziała mu swój sen. „Jeśli Bóg tak chce, nie odmówię” – odparł władca, po czym własnymi rękoma dokładnie obmył jej chore oblicze.
Kilka dni później twarz młodej pani pokryła się nową skórą i odzyskała ona swoją niezwykłą urodę sprzed choroby. Uzdrowiona padła wtedy do stóp króla, pokornie dziękując mu za wybawienie z opresji. Edward jednak – swoim zwyczajem – zabronił jej wychwalać go za to, ale kazał jej podziękować za ten cud samemu Bogu. Wyjaśnił jej, że to Bóg, a nie on jest sprawcą jej uzdrowienia. Kobieta uzdrowiona została również z niepłodności. O niezwykłej uzdrowicielskiej mocy świętego króla Edwarda wspominał w tragedii Makbet sam William Szekspir. Podobny charyzmat mieli również królowie Francji.
