Żyjemy w dobie kryzysu męskości, kobiecości i całej instytucji rodziny. Coraz więcej trafia do nas kobiet, które z powodu lęku przed porzuceniem i przyszłością nastają na życie swojego nienarodzonego dziecka. Dlaczego tak się dzieje? I nie mam tu na myśli samego lęku, do którego człowiek ma prawo, bo podpowiada mu go instynkt samozachowawczy. Dlaczego musimy być świadkami tak wielkiej lawiny dramatów, których ofiarą staje się niewinne poczęte życie? Dlaczego wspomniany już instynkt samozachowawczy nie działa wcześniej?
W chwili, gdy niewinna dziewczyna spotyka tego najmniej na świecie odpowiedniego mężczyznę – nieodpowiedzialnego gówniarza, narkomana, kryminalistę, damskiego boksera? Po tysiącach rozmów, które odbyłem z kobietami rozważającymi aborcję, mogę się podjąć próby odpowiedzenia choć na część z tych pytań. Odpowiedzią jest miłość, a raczej rozpaczliwa gonitwa za nią. Wiele kobiet gubi się w tej gonitwie, myląc miłość z zauroczeniem lub upatrując jej w pustym, cielesnym zbliżeniu. Próbują zapracować na coś, co przecież jest za darmo i zostało nam ofiarowane przez Boga zupełnie bezinteresownie. One jednak chcą za to płacić ciałem, duszą, nie patrząc na konsekwencje. Skąd taka postawa?
Wiele podopiecznych Fundacji Małych Stópek nie zaznało nigdy miłości od najbliższych, a wręcz przeciwnie. Był alkohol, przemoc, samotność. Zdarzały się historie, w których ojciec zmuszał własną córkę do prostytucji. Jak po takich doświadczeniach ułożyć sobie życie? Stąd ta gonitwa za miłością, stąd złe wybory. W swej naiwności jako dorosłe kobiety nie potrafią odróżnić tych dobrych mężczyzn od złych. Łamią sobie serca, upadają coraz niżej i zupełnie nieprzygotowane do swej roli sprowadzają na świat dzieciątko. Paradoksalnie to staje się przełomowym momentem w ich życiu. Niewinne maleństwo, które po wielu przeprowadzonych przeze mnie bataliach w końcu przychodzi na świat, uczy swoją poranioną i naiwną mamę, czym jest bezinteresowna miłość.
