Na stronie fundacji Transfuzji, której działalność skupia się na lobbowaniu za prawami człowieka osób transpłciowych, opublikowała reguły postępowania wobec transseksualnych dzieci. Członkowie fundacji zalecają, aby kuracji hormonalnej poddać dzieci, jak najszybciej jeszcze przed rozpoczęciem okresu dojrzewania, gdyż w ten sposób będzie lepiej przystosowana do funkcjonowania w społeczeństwie i zapewni się dzieciom lepszą jakość życia. Według informacji podanych przez fundację, w ten sposób dochodzi do odpowiedniego uformowania dziecięcego ciała, które będzie lepiej odpowiadać konkretnej płci.
Na stronie fundacji Transfuzja możemy znaleźć wezwanie do okaleczania dzieci poprzez podawanie im od wczesnych lat hormonów, co doprowadzi do trwałego zniekształcenia i zeszpecenia ciała oraz uszkodzenia funkcji płodzenia. Są to przestępstwa przeciwko zdrowiu i życiu, określone w art. 155 §1 i zagrożone karą do 10 lat pozbawienia wolności. Na stronie fundacji czytamy:
„Nie ulega wątpliwości, że dla osiągnięcia najlepszych rezultatów, terapia zmiany płci u dziecka z zespołem dezaprobaty płci (czyli transseksualnego) powinna się rozpocząć tak wcześnie jak to tylko możliwe – najlepiej przed dojrzewaniem. W porównaniu z doświadczeniami starszych transseksualistów, rezultaty są często niemal magiczne. Wszystkie dostępne dowody wskazują, że trans-dziewczyna przed 18-ką utożsami się całkowicie ze swą nową płcią i wyglądem, uzyskując pełną wiarygodność zarówno psychologicznie, społecznie jak i fizycznie, a także, że będzie o wiele szczęśliwsza jako kobieta i nie będzie niczego żałować” –czytamy komunikat na stronie fundacji Transfuzja.
Na stronie fundacji Transfuzja zamieszczono obszerny artykuł, która dokładne opisuje sposób przechodzenia dzieci przez poszczególne etapy kuracji hormonalnej:
„Wczesne (tj. w okresie dojrzewania) rozpoczęcie terapii hormonalnej umożliwia wykształcenie się typowo kobiecych kształtów, z większą zawartością tkanki tłuszczowej i mniejszą mięśni, a także o bardziej kobiecych proporcjach. Podwyższona zawartość estrogenu i progesteronu stymuluje rozwój drugorzędnych cech płciowych (biust, rozkład tłuszczu, układ włosów łonowych itd.) zaś obniżony poziom androgenów takich jak testosteron, jeśli zostanie uregulowany odpowiednio wcześnie, może nawet w całości zapobiec rozwojowi cech męskich (obniżenie głosu, powstanie zarostu, rozwój muskulatury itd.).
Terapia hormonami żeńskimi ma o wiele silniejszy efekt, jeśli zostanie podjęta przed okresem dojrzewania (tj. około 12 roku życia), niż po jego zakończeniu (czyli około 17 roku życia). Jest to poważny problem zważywszy niechęć wielu lekarzy do rozpoczynania terapii u pacjentów poniżej 18 lat. Niestety, możliwe do osiągnięcia skutki terapii hormonalnej podjętej po okresie dojrzewania są w biegiem czasu coraz słabsze.
Do najskuteczniejszej feminizacji dochodzi, gdy kurację hormonalną zaczyna się bezpośrednio przed rozpoczęciem okresu dojrzewania. Nader dogodnie, dziewczęta z reguły wkraczają w ten okres około dwa lata wcześniej niż chłopcy, zatem wysokie dawki hormonów służące wykształceniu cech żeńskich mogą być bezpiecznie podawane w wieku 11 lat, choć w praktyce jest to często opóźniane o rok a nawet dłużej, jeśli pozwalają na to cechy indywidualne. Jeśli w niemowlęctwie lub dzieciństwie doszło do usunięcia genitaliów, wówczas z przyczyn zdrowotnych podawanie niewielkich dawek hormonów powinno się rozpocząć już w wieku 9 lat, w którym to wieku wiele dziewcząt zaczyna już zauważać niektóre zmiany związane z dojrzewaniem, zwłaszcza na obszarze klatki piersiowej.
Jak już wcześniej wspomniano, chirurdzy nader niechętnie wykonują obustronną orchidektomię (kastrację) nawet na młodych pacjentach z cechami hermafrodytyzmu, a tym bardziej na chłopcach z zespołem dezaprobaty płci. Jednak niewykonanie takiego zabiegu niesie ryzyko, że nawet zablokowane chemicznie gonady mogą i tak wytworzyć dość androgenów by wywrzeć skutki na bardzo wrażliwym ciele. W najgorszym przypadku może dojść do podwójnego – męskiego i żeńskiego – dojrzewania jednocześnie – poszerzają się biodra i powiększają piersi pod wpływem estrogenu, jednocześnie jednak pod wpływem testosteronu następuje obniżenie głosu i pojawienie się zarostu.
(…)
Obniżenie poziomu „męskich” androgenów za pomocą terapii estrogenowej wywrze też pewien efekt na budowę układu kostnego – łagodząc typowo męską „kanciastość” i za to wpływając na niewielkie poszerzenie miednicy i ograniczenie wzrostu (o ok. 2 do 5 cm w porównaniu z wzrostem prawdopodobnie osiągniętym w przypadku „męskiego” dojrzewania). Jednakże choć hormony odgrywają dużą rolę w ukształtowaniu dorosłego kształtu ciała, uważa się, że to męski chromosom „Y” jest w głównej mierze odpowiedzialny za rozrost układu kostnego. Jako że trans-dziewczęta są genetycznie typu XY, oznacza to, że i tak doświadczą w pewnym stopniu „maskulinizacji” szkieletu, nawet jeśli rozpoczną kurację hormonalną w wieku 11-12 lat. Cechy fizyczne określane przez budowę szkieletu (wzrost, rozmiary dłoni, stóp i czaszki) ulokują się ostatecznie pomiędzy męską i żeńską średnia – raczej bliżej tej pierwszej. Nie musi to być koniecznie czymś złym, zważywszy na to, że zachodnim ideałem kobiecego piękna są kobiety wysokie i długonogie. Jako dorosła, taka kobieta będzie na ogół względnie wysoka (172cm wobec średniej dla kobiet 164) i o długich nogach (83cm wobec średniej 76), co stanowi wręcz ideał dla dziewcząt marzących o karierze modelki! [Więcej informacji o przeciętnych rozmiarach mężczyzn i kobiet znajdziesz w artykule na innej stronie].
U genetycznej dziewczyny wytworzony w okresie dojrzewania estrogen reguluje a następnie powstrzymuje wzrost szkieletu. Terapia estrogenowa może przyśpieszyć dojrzewanie kości (a i co za tym idzie zakończenie ich wzrostu) poprzez przyspieszenie ich rozwoju u nasady (w położonych na końcach kości obszarach odpowiedzialnych za produkcję płytek kostnych) i ograniczając w rezultacie wzrost nawet o 5 cm. Endokrynolodzy dziecięcy niekiedy zapisują duże dawki estrogenu (zaswyczaj Estradiolu Ethinylowego) na okres kilku lat by ograniczyć przybieranie wzrost u szczególnie wysokich dziewcząt i ta sama technika może zostać użyta do uzyskania u młodych transseksualistek wzrostu w typowo kobiecym przedziale 155-170 cm. Jednakże uzyskanie dostępu do tego rodzaju terapii może być trudne, bo wzrost sam w sobie nie jest chorobą i endokrynolodzy coraz bardziej niechętnie ordynują taką terapię nawet u genetycznych (XX) dziewcząt poza przypadkami, gdy prześwietlenia rentgenowskie kości wykazują prawdopodobieństwo nadmiernego jak na kobietę wzrostu (ponad 180 cm).”
Źródło: Fundacja Transfuzja
